အမွတ္တရတကၠသိုလ္၀င္တန္း

     ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က တပ္မေတာ္ဗိုလ္ေရြးအဖြဲ႔ (OTT) မွာ စိတ္ပညာဆုိင္ရာေမးခြန္း အေမးခံရတုန္းက အခ်ိန္ေလးကို သြားသတိရမိတယ္။ စိတ္ပညာေမးခြန္းဆုိတာလဲ ဘာမွန္းမသိ၊ ဗိုလ္ေလာင္း၀င္ခြင့္ ရဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဆင္ လာခဲ့တာဆိုလို႔ လပခ မွာတုန္းက ၀ယ္ခဲ့တဲ့ အေထြေထြမွတ္စု စာအုပ္တစ္အုပ္၊ စာၾကည့္တုိက္ကေန တစ္ပတ္ငွားလာခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္တင္ေရႊရဲ႕ စိတ္ပညာဆိုင္ရာ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ကၽြန္ေတာ္၀င္ခြင့္ေအာင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အကို တစ္ေယာက္က သူ၀င္ေျဖတုန္းကမွတ္ထားတဲ့ မွတ္စုဗလာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္၊ အဲဒါပဲပါခဲ့တာ။ က်ဴရွင္ဆုိတာ ၾကားေတာ့ၾကားဖူးပါရဲ႕။ ဘာေတြ သင္မွန္းလဲမသိ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆုိတာ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္က အကုိတစ္ေယာက္ရဲ႕ သင္ျပမႈတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ ေလ့လာထားသင့္တာေလးေတြ ကိုေတာ့ ေလာ့လာထားခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။

     အဲဒီလုိနဲ႔ ဗိုလ္ေရြး စ၀င္ကတည္းက စစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုစံမ်ိဳး အသြင္းခံထား ရတဲ့ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေတြက ၃ရက္ေလာက္ကိုေတာင္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ၾကာတယ္လို႔ခံစားမိေနပါၿပီ။ ၄ရက္ေျမာက္ေန႔မွာပဲ စိတ္ပညာနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ဗိုလ္မွဴးႀကီးတစ္ဦးက ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္း၀င္ၿပီးလူေတြ႔ေျဖရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ေမးခြန္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း အကုန္ေျဖပစ္လုိက္ ပါတယ္။   ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းတစ္ခုေမးတယ္။

          “ ဗိုလ္ေလာင္း ဘ၀မွာ ငိုစရာေရာ၊ ရယ္စရာပါ တစ္ထပ္တည္းႀကံဳတဲ့အခ်ိန္

             ရွိခဲ့ဖူးလား”

          အဲသလိုေမးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၂၀၀၃  ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ အခ်ိန္ ကိုျပန္သြားသတိရမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ “ရွိဖူးပါတယ္” လို႔ေျဖၿပီး အဲဒီအေၾကာင္းအရာကုိ ဆက္ေျပာျပ လိုက္တယ္။ ျဖစ္ပုံက -

          ၂၀၀၂-၂၀၀၃ ပညာသင္ႏွစ္ရဲ ႔တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႔- အဲဒီေန႔က  ကၽြန္ေတာ္ေအင္စာရင္း မၾကည့္မိခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေအာင္မယ္ဆုိတာ ကိုေသခ်ာေနခဲ့ တာ။(ေျဖႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဘာသာေလးေတြကုိ ဂုဏ္ထူးေတာင္ မွန္းခဲ့မိေသး) အိမ္ကေန စက္ဘီးေလး စီးၿပီးေက်ာင္းကို ထြက္လာခဲ့တယ္။

          ေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ့ လူေတြကေအာင္စာရင္းကပ္ထားတဲ့ဘုတ္မွာ ျပည့္ေနၿပီ။ အကုန္တိုးေ၀ွ႔ ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရင္ေတြကခုန္ေနၿပီ… သူမ်ားေတြလိုမတက္ ခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈရလာဒ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လွၿပီေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လူအုပ္ထဲကုိတုိး… ဘုတ္မွာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာရြက္က ၁၀ ရြက္ေလာက္ပဲရွိ မယ္။ အေပၚဆံုးကေန အလယ္ေလာက္ထိကုိ ၾကည့္မိတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မပါေသးဘူး။ ခံုနံပါတ္အစဥ္လိုက္ ရိုက္ထားတာဆုိေတာ့… ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္က ေအာက္ဆံုးေလာက္မွာ ရွိေလာက္မယ္ဆုိၿပီး ေအာက္ဆံုးက စာရြက္ကိုၾကည့္ေတာ့ မရမ -၁၁၂၅ နဲ႔ ဆံုးေနတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္ထပ္စာရြက္ရွိလိုရွိျငားထပ္ရွာေသးတယ္။ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အဲဒီခံုနံပါတ္ေအာက္ကလူေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ခံုနံပါတ္က မရမ - ၁၁၃၆   ေလ။  ေသခ်ာေအာင္လို႔ တစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ ဘုတ္အေသးတစ္ခုကို သြားၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ကပ္ထားတာက ေဘာဂနဲ႔ ၀ိဇၨာတြဲေတြ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ လႈိက္ကနဲ… ျဖစ္သြားတယ္။ ေျခေတြ၊ လက္ေတြေတာင္ မခိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။  က်လုလုမ်က္ရည္စေတြကုိ ထိန္းၿပီး စက္ဘီးကို အတင္းစီးလို႔ အိမ္ အေရာက္ျပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။

          အိမ္ေရာက္ေတာ့ မ်က္ရည္က လံုး၀ထိန္းလို႔မရေတာ့ဘူး။ တစ္ႏွစ္လံုးႀကိဳးစားခဲ့သမွ်ကုန္ၿပီေပါ့။ အေမတို႔က၀ိုင္းေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့တဲ့အတိုင္းေျဖတယ္။ အဲဒီမွာကၽြန္ေတာ့္အကိုႀကီးကေမးတယ္။ “ေဟ့ေကာင္၊ မင္းေသခ်ာလား” တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လဲေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က်ၿပီေပါ့။ သူကမယံုဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ကိုေအာင္ရမယ္လို႔သူတြက္ထားတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ထက္ သူက ယံုၾကည္ခ်က္ပုိရွိတယ္။ “ ေျပာ… မင္းခံုနံပါတ္” ဆုိၿပီးခံုနံပါတ္ေတာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ဘီးစီးၿပီး 

ေက်ာင္းဘက္ကို နင္းထြက္သြားခဲ့တယ္။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ အေမနဲ႔အေဖကေတာ့ႏွစ္သိမ့္ တာေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္ရွိေသးတယ္။ အားမငယ္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက၀မ္းနည္းမႈကို ဘယ္လိုမွႏွစ္သိမ့္လို႔မရခဲ့ဘူး။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အကို စက္ဘီးန႔ဲျပန္ေရာက္ လာတယ္။ မ်က္ႏွာကၿပံဳးလို႔…။

          “ေခြးေကာင္ (သူကၽြန္ေတာ့္ကုိခ်စ္စႏိုးနဲ႔တစ္ခါတစ္ခါအဲ့သလိုပဲေခၚေလ့ရွိတယ္)

          ေသခ်ာမၾကည့္ဘူး။ ဘုတ္အေသးေလးက ဘုတ္အႀကီးရဲ႕ညာဘက္နားမွာ ဘုတ္

          ေသးေသးေလးရွိတယ္။ ေဘာဂနဲ႔ ၀ိဇၨာ ေတြကပ္ထားတဲ့ဘုတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္နားမွာ။

          မင္းတို႔နာမည္ေတြဘုတ္အႀကီးမွာမဆံ့လို႔ျဖစ္မယ္။ အဲဒီမွာ စာရြက္က ႏွစ္ရြက္ပဲ

          ရွိတယ္။ မင္းခံုနံပါတ္၊ နာမည္၊ အဘနာမည္ အကုန္ပါတယ္။ ”

     ကၽြန္ေတာ္ရင္ခုန္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာမွာလဲ ၿပံဳးရိပ္ကသန္းလာတယ္။ အကုိသြားၾကည့္လာတာ ဆုိေတာ့ ယံုေတာ့နဲနဲယံုတယ္။ ေသခ်ာေအာင္လို႔ အၿပံဳးတစ္၀က္နဲ႔ အကို႔ကိုထပ္ေမးလိုက္တယ္။

          “ ဟီး… ေသခ်ာလို႔လား”

  ကၽြန္ေတာ္မယံုႏိုင္ေသးပါဘူး။ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ အရယ္တစ္၀က္ေႏွာ ၿပီးျပန္ေမး လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အကိုက-

          “သြား.. မင္းမယံုရင္ စက္ဘီးယူၿပီးျပန္သြားၾကည့္” တဲ့

     ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြလည္း အဲဒီေတာ့မွ ရယ္ႏုိင္ၾကပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့စက္ဘီးယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္   ေက်ာင္းကို အေျပးသြားၾကည့္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အကုိေျပာသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေအာင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္က သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အကုန္ေအာင္ ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ ေနလြင္ေအာင္ေတာင္ ၃ ဘာသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာလိုက္တာ။ အိမ္ကို စက္ဘီးတစ္အားစီးၿပီးျပန္ေျပးလာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမတုိ႔ကို “ဟုတ္တယ္။ သားေအာင္တယ္” ဆုိၿပီး စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေျပာ လိုက္ေတာ့ တစ္အိမ္လံုး၀ိုင္းရယ္ၾကပါတယ္။ အေမကေတာ့ ေျပာတယ္။ တုတ္ႀကီး တုိ႔ကေတာ့လုပ္လိုက္ရင္ဒီလုိပဲေဟ့- တဲ့။

          စိတ္ပညာေမးခြန္းေမးတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလုိပဲေျဖေပးလိုက္တယ္။ သူလည္း သေဘာေတြက်လို႔။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငိုရမလို၊ရယ္ရမလို ခံစားခဲ့ရတာပါ။ အခုေတာ့လည္း ျပန္စဥ္းစားရင္ အရာအားလံုး၊ျ ဖတ္သန္းခဲ့ရသမွ် ဘ၀ရဲ႕ဒုကၡေတြက ဟာသတစ္ပုဒ္လိုပါပဲ။

          တစ္ခ်ိန္ကႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ဒုကၡဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဟာသပဲတဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ…

၀က္ကေလး (၂၄-၁၂-၁၂)

တနလၤာေန႔ (၁၅ း ၅၉ )

Read More ->>

ရာသက္ပန္ပြဲ

 

“ရာသက္ပန္ပြဲ”

ေအးေတာ့ေအးတယ္... ဒါေပမယ့္ ေျမြေပြး... 

မေန႔ကေတာ့ ယုန္သူငယ္... 

ငါ့မ်က္ႏွာေလးေတာ္ေတာ္ငယ္သြားတယ္

လြယ္လြယ္ေလးမေတြးန႔ဲ... ဘ၀မွာပင္လယ္ေ၀သြားမယ္

ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္... ေလေျပကေရွ႕မွာမေ၀းေတာ့ဘူး

ရဲရဲသာေသာက္လိုက္... အဆိပ္ေတြကငါ့ခြက္ထဲမွာ

ေတာ္ေတာ္ခ်ိဳတာပဲ... ေဟ့... ဒုကၡေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ထပ္ေပး

အရိပ္ခိုပါ... အခက္ခ်ိဳးပါ... ဒါမ်ိဳးကရိုးေနၿပီေလ

ဒီေၾကာင္လား... မေန႔ကမွေခါင္းေလွ်ာ္ေပးထားတာ

တစ္ခါေလွ်ာ္ - ၁၅၀၀ တဲ့

ေျပာၾကပါေစကြာ... အၿမဲတမ္းတည့္ေနရင္ပံုမွန္မဟုတ္ဘူး

ဘာ... ငါ့ကိုနင္းတက္ၾကမလို႔... ဟုတ္လား

တက္ပါေစကြာ... အေညာင္းေျပတယ္

ေဒါက္... ေဒါက္...

- ဘယ္သူလဲ...

- စိတ္ညစ္စရာပါ

- ေစာင့္ပါဦးဗ်ာ

- ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ

- ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြနဲ႔ပါတီလုပ္ေနလို႔

သူထိုင္ေစာင့္ေနရွာတယ္... မထိုင္ခင္ ပါတီပြဲေခါင္းစဥ္ေလးေတာ့

သူဖတ္သင့္တယ္... ေခါင္းစဥ္က... ဘာတဲ့

“ ရာသက္ပန္ပြဲ”

၀က္ (8-10-2012) 

Read More ->>

လူငယ္ဘ၀ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္သား

ငယ္ငယ္တုန္းက ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြၾကည့္ရလို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား/ ေက်ာင္းသူေတြကုိျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းအားက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ရည္မွန္းခ်က္ထားတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ လူငယ္ဘ၀ကိုေတြးရင္းနဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္မက္ မ်ားေတာင္ မက္ခဲ့မိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လြတ္လပ္တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၊ လူငယ္ ဘ၀ေလးကို မျဖတ္သန္းခဲ့ရပါဘူး။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္ ေလွ်ာက္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲက အျပင္တကၠသိုလ္ေတြကို အားက်ခဲ့ေပမယ့္ အေဖေျပာ လိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျပင္တကၠသိုလ္ေတြနဲ႔ ေ၀းရာကိုတြန္းပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။

“ငါ့သား... မင္းခုဆို ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီ၊ မင္းဘ၀ရဲ႕လမ္းေကြ႔တစ္ခုကို ေရာက္ေနၿပီ။ ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ အတြက္ လမ္းေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ မင္းႀကိဳက္တာေရြးခ်ယ္။ ေအး.. မင္းေရြးခ်ယ္ၿပီးၿပီဆုိရင္လည္း အဲဒီ လမ္းကုိ မင္းဘာသာဆက္ေလွ်ာက္၊ အေနာက္ကေန လိုအပ္တာ ေထာက္ပံ့ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သားငယ္ငယ္ တုန္းကလိုေတာ့ အကုန္လိုက္လုပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္လမ္းကိုယ္ေရြးမယ္။ ကုိယ္တုိင္ေလွ်ာက္ရမယ္။”

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စစ္သားလုပ္ရမွာကုိ ၀ါသနာပါခဲ့ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဗြီဒီယိုေတြ ၾကည့္တဲ့အခါ တကၠသိုလ္ေတြေတြ႔ခဲ့တုန္းက တကၠသိုလ္တက္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚခဲ့ေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္း တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ျမင္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာပါရာ စစ္သားလုပ္ဖို႔အတြက္ စစ္တကၠသိုလ္ကို ေလွ်ာက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔... အဲဒီလိုနဲ႔...

၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ(၃) ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဦးလြင္ကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ ဆိုတဲ့ေက်ာင္းႀကီးကို စစ္ပညာေတြအပိုသင္ေပးတဲ့ အျပင္တကၠသိုလ္တစ္ခုလို႔ပဲထင္ခဲ့တယ္။ ေအာက္တပ္ရင္း လို႔ေခၚတဲ့ Under Training (၃) လမွာေတာ့ စစ္ပညာအခ်ိဳ႕သင္ရင္းသိပ္မသိသာေပမယ့္ စီနီယာေတြဆီေရာက္ ၿပီး ေဒါက္ေတြ တင္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ စစ္တကၠသိုလ္ရဲ ႔ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းပံုနဲ႔ အေလ့အထေတြကို ပထမႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုး တစ္၀ႀကီးသင္ယူခဲ့ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမႏွစ္ေတြကို ဒုတိယႏွစ္ေတြက အနီးကပ္ ကြပ္ကဲပါတယ္။ ဒုတိယႏွစ္ကိုေတာ့ တတိယႏွစ္ေတြက ကြပ္ကဲၿပီး တတိယႏွစ္ေတြအားလံုးကိုေတာ့ တပ္ခြဲမွဴး အရာရွိတစ္ဦးနဲ႔ တပ္စုမွဴးအရာရွိတစ္ဦးတို႔က အဆင့္ဆင့္ကြပ္ကဲပါတယ္။ ပထမႏွစ္မွာ ေအာက္သက္ေၾကမွ ေနာင္ ႏွစ္ႀကီးသမားျဖစ္တဲ့အခါမွာ လက္ေအာက္ကိုကြပ္ကဲႏိုင္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ပထမႏွစ္သမားေတြဟာ စီနီယာအဆက္ဆက္ရဲ ႔ ၾကပ္မတ္ကြပ္ကဲမႈကိုအခံရဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့ဗ်ာ။ မနက္ ၅ နာရီကတည္းကထၿပီး စလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြ၊ သင္တန္းေတြဟာ ေနာက္ဆံုး ည ၂၂း၀၀ ထိုးတဲ့အခ်ိန္က်မွ နားရ ပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ညဘက္ကင္းပါတဲ့ရက္ဆုိရင္ ကင္းထေစာင့္ရပါတယ္။ အျပစ္လုပ္မိရင္ အပိုကင္း ေစာင့္ရတာမ်ိဳးပါႀကံဳရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အသက္သာဆံုးအခ်ိန္ေတြဟာ Academic Time လို႔ ေခၚတဲ့ စာေပသင္ၾကားတဲ့အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ အတန္းအားတဲ့အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စကား စျမည္ေျပာခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ စစ္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ပထမႏွစ္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ျဖတ္သန္း ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔သက္တူ၊ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြ အျပင္တကၠသိုလ္မွာ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔၊ ရည္းစားသနာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနၾကမွာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သာ အျပင္တကၠသိုလ္ေတြတက္ခဲ့ရင္ ဘာ၊ ညာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ လူငယ္ဘ၀ရဲ႕လြတ္လပ္မႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဆုိတာကို မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ေတြးၾကည့္ရင္းနဲ႔ လူငယ္ဘ၀ကိုႏွေမ်ာမိေပမယ့္ ကုိယ့္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ကိုယ္ေရြးခဲ့တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနရတဲ့အတြက္ “ေနာင္တ” ေတာ့မရခဲ့ပါဘူး။

စာသင္ႏွစ္ (၃) ႏွစ္တာ ကာလလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အထူးျပဳဘာသာရပ္ေတြ၊ စစ္ပညာေတြ အပတ္တကုတ္သင္ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အပတ္စဥ္အား အမိေျမရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲကုိ တြန္းလႊတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာသင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ စစ္ပညာ အစရွိတဲ့ ပညာေတြကုိ  တပ္ရင္း/တပ္ဖြဲ႔ေတြ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ေတြ႔အသံုးခ်ခြင့္ ရလာပါေတာ့တယ္။ တပ္ရင္း/တပ္ဖြဲ႔ ေတြမွာဆုိတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အသက္ရြယ္တန္းတူ ဆုိတာသိပ္မရွိပါဘူး။ အမ်ားစုက ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ထက္ အသက္အားျဖင့္ေတာ့ ႀကီးတဲ့လူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ထုိသူမ်ားထက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရာထူးအားျဖင့္ ႀကီးသည့္အတြက္ သူတုိ႔သည္ကၽြန္ေတာ္တု႔ိရဲ ႔ ငယ္သားေတြပါပဲ။ ဘုတ္ကို က်ီး ရိုေသသလို၊ က်ီးကိုလဲ ဘုတ္ရိုေသ သကဲ့သို႔ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈျဖင့္ ေနထုိင္ရသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွာ မိမိလက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမည့္ ကိစၥရပ္မ်ားအား အထူးပင္ေရွာင္က်ဥ္ကာ လူႀကီး ဆန္ဆန္ေနထိုင္၊ ျပဳမူ၊ ေျပာဆုိရပါေတာ့တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ လူႀကီးလုပ္ေနရသူ ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကိစၥမ်ား၊ ရပ္ရြာကိစၥမ်ားႏွင့္ ရံုးျပင္ကႏၷား သြားသည့္အခါမ်ားမွာလည္း သက္ဆုိင္ ရာ ရံုး၊ ဌာနဆုိင္ရာ၀န္ထမ္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုိ လူငယ္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ဆက္ဆံျခင္းမ်ိဳးမရွိဘဲ (ရာထူးအရ) လူႀကီးတစ္ေယာက္လိုသာ ဆက္ဆံၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သြားေလရာေန ရာတုိင္းမွာ လူငယ္လိုေနရတာရွားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း တာ၀န္ေတြၾကားကေန ခဏေလာက္ ေဖာက္ထြက္ၿပီး လူငယ္ဆန္ဆန္ ေနၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္ေတြၾကားမွာ ေနခဲ့ရေတာ့ လူငယ္မဆန္တတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။

တပ္၊ ဌာနေတြေျပာင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးေရာက္မွပဲ လုပ္ငန္းတာ၀န္ အနည္းငယ္ေပါ့ပါးသြားတဲ့ အတြက္ အျပင္အရပ္သားသူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ေပါင္းၿပီး သူတို႔နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနရင္း လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ အရသာကို အနည္းငယ္ျမည္းစမ္းခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔အသက္က လူလတ္ပိုင္း ထဲကို ၀င္ေနပါၿပီ။ ၁၈/ ၁၉ အရြယ္ လူငယ္ဘ၀၊ ၂၀/၂၁ အရြယ္ လူငယ္ဘ၀ေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ လြမ္းေမာ မိတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မႏၱေလးေရာက္လာလို႔သာ လူငယ္ဘ၀ရဲ ႔အရသာကို အနည္းအပါးခံစားခြင့္ရခဲ့ တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုထဲက တစ္ခ်ိဳ႕က တုိင္းျပည္တာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ရင္း အသက္ စြန္႔သြားခဲ့သည္လည္းရွိရဲ႕။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ တာ၀န္ကုိ ၂၄ နာရီထမ္းေဆာင္ရင္း ေရွ႕တန္းေရာက္ ေနၾကတယ္ေလ။ အမ်ားစုၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္သားေတြဟာ မိသားစုေတြ၊ ခ်စ္သူေတြတင္မကဘဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈေတြကို စေတးရင္း တုိင္းျပည္ အတြက္ အသက္ကိုေတာင္ ပဓာနမထားဘဲ စြန္႔လႊတ္ထားၾကသူေတြသာလွ်င္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

၀က္ကေလး (7-10-2012)

Read More ->>

သားေကာငး္တို႔ရဲ ႔မိခင္ေျမ (Mother Land) သို႔အမွတ္တရ

အေမေရ... 

ဒီအခ်ိန္ဆို ခ်ယ္ရီေတြပြင့္လို႔ ... အေမ့သားေတြေမြးထုတ္ဖို႔  အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေရာေပါ့...ဘာလိုလိုနဲ႔ ၄၉ ေယာက္ေျမာက္အေမ့သားေတြ ေတာင္ အေမ့ရင္ခြင္နဲ႔ေ၀း... လို႔ သားတို႔ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကုိယ္ ရပ္တည္ခဲ့တာ ဒီႏွစ္ကုန္ရင္ ၆ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ၿပီအေမ... အေမေပးလိုက္တဲ့အသိပညာနဲ႔  အေတြ႔အႀကံဳေပါင္းစပ္ခုေတာ့... သား... ရင့္က်က္သင့္သေလာက္ ရင့္က်က္ခဲ့ၿပီအေမ... အေမ ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ သားေတြအတြက္ အေမ့မွာဂုဏ္ယူစရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသလို ၀မ္းနညး္စရာ သတင္းေတြလဲ အေမၾကားမွာပါ... အေမ့စကားကုိနားေထာင္၊ အေမေပးတဲ့ပညာနဲ႔သားတို႔ တုိင္းျပည္ကို ကာကြယ္ေပးေနပါတယ္အေမ... ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေျပာၾကတယ္အေမ...က်ည္ဆံ တစ္ေတာင့္က ထမင္းတစ္နပ္တန္ဖိုးရွိတယ္တဲ့... အဲဒီလိုျဖဳန္းတီးမႈေတြမျဖစ္ေအာင္စစ္ပြဲေတြရပ္ပါတဲ့... ေမးၾကည့္ပါ အေမ... ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအရသာကို စစ္သားေတြေလာက္ မက္ေမာတဲ့လူရွိပါဦးမလား...သူတို႔က ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေတာင္းဆိုၾကရတာပါ... သူတို႔ေအးခ်မ္းဖို႔အတြက္သားတို႔က ထမင္းတစ္နပ္စာ က်ည္ဆံနဲ႔ရင္းၿပီးေတာင္းဆုိေနရတာပါ သူတို႔ေျပာတဲ့ထမင္းတစ္နပ္စာေလးေၾကာင့္ အသက္နဲ႔ခႏၶာ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတဲ့ သားတုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြမွအမ်ားႀကီးပါအေမ... ဒါေတြကိုသူ  တို႔သိႏိုင္ပါ့မလား... ငယ္ငယ္တုန္းကလို (၁) အသင့္ျပင္ (၂) က်ည္ဆံထည့္ (၃) ေမာင္းခ်ိန္ (၄) ၀ပ္ (၅) ပစ္ႏုိင္ၿပီ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစားေနတာ မဟုတ္ပါဘူး အေမ... တစ္ခ်ိဳ ႔ကေျပာတယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔က ထိုးစစ္ဆင္ ေနတာတဲ့... တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လာတာ ရိကၡာပို႔ဖို႔ပါ... ၾကားထဲက မုိင္းဆြဲ၊ တုိက္ပြဲ ရွည္ေအာင္ လုပ္ေနတာက သူတို႔ေတြရယ္ပါ... သားမွာလဲ အသက္နဲ႔ပါအေမ... ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တာဟာ ပန္းနဲ႔ေပါက္တာ မဟုတ္သလို မိုင္းဆြဲတာဟာ ပူေပါင္းေဖာက္တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ၿငိမ္ခံေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးအေမ... အေမ့သားေတြရဲ ႔ သတၱိကုိအေမသိမွာပါ... တုိင္းျပည္အတြက္ သားတို႔အသက္ေတြ ေသခ်င္ေသပါေစ အေမ သားတို႔ဂရုမစိုက္ပါဘူး... ဒါေပမယ့္ အဖ်က္သမားေတြသတ္တိုင္းေတာ့  သားတို႔ၿငိမ္မခံႏုိင္ဘူး အေမ... စိတ္ခ်ပါအေမ... သားတို႔မတရားမလုပ္ပါဘူး... မတရားလုပ္ရင္လဲ ၿငိမ္ခံ မေနပါဘူး အေမ့သားေတြထဲက စုန္းျပဴးတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ အေမ ရင္နာခဲ့ရေပမယ့္ သားတို႔အတြက္နဲ႔ အေမဂုဏ္တက္ ေစရမယ္အေမ... ေနာက္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့သားေကာင္းရတနာေတြကုိ ဆက္ၿပီး ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ပါေစ လို႔လဲ... သား ဆႏၵျပဳပါတယ္အေမ...

(၄၉) ေယာက္ေျမာက္သားတစ္ေယာက္

၀က္ကေလး (6-10-2012) 

Read More ->>

Facebook က ခိုင္းေသာ ကၽြန္ေတာ္

ပေလာက္ !

          ေရစက္ကေလးတစ္စက္ က်လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္... အဲဒီအသံေလးကုိၾကားလိုက္ရေတာ့ ထ, ခုန္မတတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခရမ္းခ်ဥ္ပင္စိုက္လို႔ရေတာ့မယ္ေလ... ၿပီးရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့ လုပ္မယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့ ၿပီးသြားရင္ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္တစ္ခုၿပီးေတာ့မွာေပါ့... ဒါၿပီးရင္ ၈ နာရီခံ အပင္ေတြစိုက္ရမယ္။ ၈ နာရီခံ အပင္ေတြအျပင္ Vanilla ပါစိုက္ရမယ္။ သူက 5000 တန္ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္လို႔ ရတယ္ေလ...။ ၿပီးရင္ ဆိတ္နဲ႔ၾကက္ေတြကိုအစာေကၽြးရမယ္။ ၾကက္ဥနဲ႔ ႏို႔နဲ႔ရမွ မုန္႔ဖုတ္တဲ့ေနရာမွာ အဆင္ေျပဦးမွာေလ။ 

  ဒီအလုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး (စိတ္ကိုကပါေနလို႔)။ ဒါေပမယ့္  Marie က ခိုင္းတယ္ဗ်။ သူခိုင္းတဲ့ ပေရာဂ်က္ေလးေတြလုပ္ရတာ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လဲေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလက်ေတာ့ နဲနဲစိတ္ရႈပ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ Walter ခိုင္းတာေတြပါထပ္လုပ္ရတယ္ေလ။ ဆိတ္ကေလး ၀ယ္ပါဦးဆုိလဲ၀ယ္ရ။ ၾကက္ကေလး၀ယ္ဆုိလဲ၀ယ္ရနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ဒီထဲကေနေခါင္းထြက္တဲ့  အခ်ိန္ဆိုတာ ည ၁ နာရီ ေက်ာ္ေနတတ္တယ္။ 

Facebook က ဂိမ္းေတြကိုကၽြန္ေတာ္မေဆာ့ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ခု Farm Ville 2 ေပၚလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ကကစားခဲ့တဲ့ Farm Ville ကုိသြားသတိရမိတယ္။ အစတုန္းက အတူတူပဲလို႔ထင္တာ။ သူမ်ားကစားတာေတြ႔မွ FV2 ကတစ္မူထူးျခားမွန္းသိခဲ့ရတယ္။ မကစားေတာ့ဘူးလို႔ ေနခဲ့ေပမယ့္ သူမ်ားကစားတာျမင္ေတာ့ ၀က္ကေလးတို႔မေနႏိုင္ျပန္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ FV2 Request ေလးကို ႏိွပ္လိုက္မိရာက စခဲ့ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ စစခ်င္းမွာ Marie ကျမင္းနဲ႔ေရာက္လာၿပီး အပင္စိုက္နည္း၊ တိရစၦာန္ႀကီးထြားေအာင္လုပ္နည္း၊ အစာေကၽြးနည္း အစရွိသျဖင့္သင္ျပေပးတာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့သူကျပန္သြားတယ္။ ကိုယ္ကဆက္ကစားေပါ့။ အစပိုင္း Level ေတြမွာေတာ့ အပင္စိုက္လိုက္၊ ေရာင္းလိုက္၊ အေကာင္ေလးေတြကို အစာေကၽြးလိုက္နဲ႔ ေနခဲ့ေပမယ့္ Level ျမင့္လာတာနဲ႔အမွ် Farm ကုိ ခ်ဲ႕ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မုန္႔ေတြဖုတ္ရတယ္။ မလုပ္မေနရျဖစ္ေအာင္လည္း Marie ကခိုင္းတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ FV2 ထဲေခါင္းနစ္ေနခဲ့တာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိေရာေပါ့။

FV2 မွာ ဒုကၡအေရာက္ဆံုးက “ေရ” ပါပဲ။ ေရ ေလးတစ္စက္ရဖို႔ ၃ မိနစ္ေစာင့္ရပါတယ္။ ေရတစ္စက္နဲ႔လယ္တစ္ကြက္ျဖန္းၿပီး အပင္စိုက္ရင္း Level တက္ေအာင္လုပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေရကို ေစာင့္ရင္း၊ အပင္စိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ ညကနက္နက္သြားပါတယ္။ ဂိမ္းဆိုတာမ်ိဳးကလဲ မူးယစ္ေဆးလိုပဲ။ အစမလုပ္လိုက္နဲ႔။ ၿပီးရင္စြဲသြားေရာ။ ျဖတ္ဖို႔ခက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွ သံုးတတ္သူေတြအတြက္ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ေန႔တုိင္းတက္ျဖစ္ေနတဲ့လူေတြအတြက္က်ေတာ့ ေရာဂါတစ္ခုလိုပဲ။ 

               အမတစ္ေယာက္က သူ႔ Wall ေပၚမွာတင္ထားတာဖတ္ဖူးတယ္။ “ကြန္ပ်ဴတာကိုခိုင္းေသာသူသာ ျဖစ္ပါေစ၊ ကြန္ပ်ဴတာက ခိုင္းေသာသူမျဖစ္ပါေစနဲ႔” တဲ့။ သူ႔စကားေလးကမွန္တယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရးဖူးတယ္။ “ ကြန္ပ်ဴတာကခိုင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ Facebook ကခိုင္းေနတာပါ” လို႔။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကြန္ပ်ဴတာေရွ ႔ေရာက္တာနဲ႔ FV2 ကို၀င္တယ္။ အပင္စိုက္တယ္။ FB မွာစာဖတ္တယ္။ Like ေတြ , Comment ေတြ ၊ Status ေတြနဲ႔တင္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ေတြဆက္လုပ္ပါတယ္။ အဓိကနဲ႔သာမညကို ကၽြန္ေတာ္ခြဲႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့အလုပ္က ဒုတိယျဖစ္ၿပီး Facebook သည္သာ ပထမ ျဖစ္လို႔လာပါေတာ့တယ္။ ဒီပံုစံအတုိင္းသာဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလုပ္မွာ အေျခအေနကသိပ္မဟန္ေလာက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ Facebook ကုိတတ္ႏိုင္သမွ် ျဖတ္ဖို႔အတြက္ ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့တယ္။ တံုးတိႀကီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မျဖတ္ႏုိင္။ အရက္သမား၊ ေဆးလိပ္သမားမ်ား ေဆးလိပ္ျဖတ္သလို တစ္ျဖည္းျဖည္းျဖတ္ရပါေတာ့မယ္။ 

               ကၽြန္ေတာ္ေဆးလိပ္ေတာင္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ...။ ယခု Facebook သည္ေဆးလိပ္ေလာက္ေတာ့ ျဖတ္ရခက္မည္ဟုကၽြန္ေတာ္မထင္ပါေခ်။ ဒီစာေရးၿပီးတာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေတာ့မည္။ Facebook ကုိ ေတာ္သင့္ရံုသာသံုးေတာ့မည္။ ပထမဆံုးအေနႏွင့္ Farm Ville 2 ကိုအရင္ဆံုးျဖတ္ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ ၿပီးသည့္သကာလ... ကြန္ပ်ဴတာတြင္တပ္ဆင္ထားေသာ Sound Box ေလးမွ အသံေလးတစ္သံၾကားလိုက္ ရသည္။ 

ပေလာက္ !


၀က္ကေလး(10-6-2012)

Read More ->>

မိုးကုိၿခံဳထားတဲ့အိုေအစစ္

ငါ့အလြမ္းေတြမ်ိဳခ်ထားခဲ့သမွ်
မိုးအျဖစ္နဲ႔အန္ခ်ခဲ့တယ္...
ဒါေတာင္အလြမ္းတစ္ခ်ိဳ ႔ကျမဴေတြဆိုင္းတုန္း
အၿပိဳင္းအရိုင္းနဲ႔ခ်ီတက္တာေတာင္
တို႔ႏွစ္ေယာက္... မဆံုႏိုင္ေသးဘူး...

ဟိုတစ္ေန႔ကရႊဲေနတဲ့ငါ့ရင္ဘတ္
ခုေတာ့အဖူးသစ္ေတြေတာင္ထြက္... လို႔
ငါစြန္႔ပစ္ခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာအေဟာင္းႀကီးကို
အတိတ္က ယူစားရင္းနဲ႔ေျပာတယ္
“မင္းကေတာ္ေတာ္ခါးတယ္”

ေရဗူးလဲမေပါက္ဘူး၊ ေရလဲမပါဘူး
ဘယ္သူမွလဲမေသာက္ဘူး
ငါေလွ်ာက္ခဲ့ရတာမ်ားလို႔ ကႏၱာရေတြေတာင္ဆုိညည္း
မင္းဆီကအပင္ အျမစ္ေတာင္ျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့
ဂရုမစိုက္ဘူး

ပုန္းႏွင့္ေတာ့ေလေျပေရ...
သီအုိရီအရ မင္းနဲ႔ေတြ႔ရဖို႔နီးေနၿပီ
သူ႔အလွည့္ကိုယ့္အလွည့္ေပါ့...
ငါ့ရင္ေတြႏြမ္းခဲ့သမွ်...
ဒီတစ္ခါေတာ့ “လန္း” ခြင့္ျပဳပါ...

၀က္ကေလး (၇-၉-၂၀၁၂)

Read More ->>

သိထားသင့္ေသာ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ဗဟုသုတေလးမ်ား

  

  လူသားတို႔၏ခႏၶာကိုယ္သည္ အံ့ၾသဖြယ္စြမ္းရည္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ထားပါသည္။ ထိုစြမ္းရည္မ်ားထဲမွ တစ္ခုသည္ နာမက်န္းျဖစ္ေနၿပီဆိုပါက ထိုအေၾကာင္းကို ခႏၶာကိုယ္၏ အစိတ္ပိုင္း တစ္ခုခုက ျပသေနတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ နံနက္ခင္းမ်က္ႏွာသစ္ၿပီးစအခ်ိန္တြင္ လူသားတိုင္း တစ္ႀကိမ္ေတာ့ မွန္ၾကည့္မိတတ္ၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အခ်ိန္ အနည္းငယ္မွ်ေပး၍ ေၾကးမံုျပင္တြင္ထင္ဟပ္ေနေသာ မိမိတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းပံုရိပ္မ်ားကို ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးေပးျခင္းျဖင့္ က်န္းမာေရးယိုယြင္းလာမႈ၏ အေစာပိုင္းလကၡဏာမ်ားကို သိျမင္ လာႏိုင္သည္ဟု က်န္းမာေရးဆိုင္ရာပညာရွင္တို႔ ဆိုၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ မိမိခႏၶာကိုယ္မွ- (၁)လက္သည္း (၂)ခ်ိဳင္း (၃)မ်က္ခြံ၊ ဒူးေခါင္းႏွင့္ တံေတာင္ဆစ္ (၄)ဦးေရျပား (၅)ဝမ္းဗိုက္ (၆)လွ်ာ (၇)မ်က္စိ တို႔ကို ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးသင့္ေၾကာင္း ပညာရွင္တို႔အႀကံျပဳထားပါသည္။ (၁)လက္သည္း လူသားတို႔၏အေရျပားတြင္ ခံုးထေနေသာမွဲ႔မ်ား ေတြ႕ရ တတ္ပါသည္။ ထိုမွဲ႔မ်ားသည္ အေရျပားကင္ဆာ၏ ေရွးဦးသေကၤတ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ မွဲ႔ကင္ဆာသည္ လက္သည္း၏ေအာက္ဖက္တြင္လည္း ျဖစ္ပြားႏိုင္ပါသည္။ လက္သည္းေပၚမွ အဝါေရာင္၊ အညိဳေရာင္၊ အမည္းေရာင္အစင္းမ်ားသည္ အေရျပားကင္ဆာ၏ ေရွးဦးပံုရိပ္ျဖစ္ ေနတတ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုအစင္းမ်ားသည္ မွဲ႔ကင္ဆာေၾကာင့္ ဆဲလ္မ်ားထိခိုက္ပ်က္စီးရာမွ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မွဲ႔ကင္ဆာသည္ အေရျပားကင္ဆာမ်ား ထဲတြင္ အေသအေပ်ာက္အမ်ားဆံုးေသာေရာဂါ ျဖစ္သည္ဟု နယူးေယာက္စီးတီးမွ အေရျပားအထူးကုေဒါက္တာ ေအရီေအာ့စတိ က ဆိုပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေစာစီးစြာသိရွိကုသႏိုင္ပါက ၉၅ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္သည္းမ်ားကို ၾကည့္႐ႈ စစ္ေဆးေပးျခင္းျဖင့္ အထက္ပါအခ်က္မ်ားကို ေစာစီးစြာသိႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ လက္သည္းေပၚတြင္ အျဖဴအစင္းမ်ားရွိေနၿပီး ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္မႈဒဏ္ကို ခႏၶာကိုယ္ကခံစားေနရၿပီဆိုပါက သတိထားသင့္ ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုအခ်က္သည္ ေက်ာက္ကပ္မ်ား လုပ္ေဆာင္မႈအားနည္းရာမွ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ေသာ သေကၤတ ျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုအျဖဴစင္းမ်ားသည္ ဆီးတြင္ ပါသြား ေသာ အသားဓာတ္မ်ားကို ေက်ာက္ကပ္က ျပန္လည္စုပ္ယူမထား ႏိုင္ျခင္းသေကၤတျဖစ္သည္ဟု ေဒါက္တာေအာ့စတိကဆိုပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ခႏၶာကိုယ္သည္ အသားဓာတ္ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္မႈထက္ ဆံုး႐ံႈးမႈကပိုမ်ားေနေၾကာင္း၊ ေက်ာက္ကပ္မ်ားလုပ္ေဆာင္မႈ အားနည္း ေနေၾကာင္းကို ညႊန္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာဝန္ႏွင့္ျပသကာ ဆီးစစ္ရန္လိုအပ္ေၾကာင္းညႊန္ျပေနေသာ အမွတ္အသားဟု ဆိုရ မည္ျဖစ္သည္။ (၂)ခ်ိဳင္း တစ္ခါတရံ ခ်ိဳင္းတြင္ ၾကမ္းတမ္းေသာအမည္းကြက္မ်ား ျမင္ေတြ႕ရေလ့ရွိပါသည္။ ေနေရာင္ဒဏ္ခံအဆီ သုတ္လိမ္းထားျခင္း ေၾကာင့္မဟုတ္ပါက ထိုသေကၤတသည္ ဆီးခ်ိဳ၊ ေသြးခ်ိဳေရာဂါရွိေနျခင္း သေကၤတျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု Web MD's Chief Editor ေဒါက္တာ မိုက္ကယ္စမစ္က ဆိုပါသည္။ ေသြးထဲတြင္ အင္ဆူလင္အေျမာက္အမ်ားရွိေနျခင္းသည္ အေရျပားဆဲလ္မ်ားကို လ်င္ျမန္စြာကြဲျပားေစၿပီး တစ္႐ႈးႏွင့္မယ္လနင္ ဓာတ္ျဖစ္ေပၚႏႈန္း ျမင့္မားေစပါသည္။ ထိုအခါ အေရျပားသည္ ၾကမ္းတမ္းၿပီး ပိုမည္းလာပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ခ်ိဳင္းၾကား၊ လည္ပင္း၊ ေပါင္ၿခံမ်ားတြင္ အမည္းကြက္မ်ား ေတြ႕႕ရတတ္သည္ဟု ေဒါက္တာ မိုက္ကယ္စမစ္ကဆိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ိဳင္းတြင္ ၾကမ္းတမ္းေသာ အမည္းကြက္မ်ားေတြ႕ရပါက ဆီးခ်ိဳ၊ ေသြးခ်ိဳေရာဂါရွိမရွိကို စစ္ေဆးသင့္ ေၾကာင္း အႀကံျပဳပါသည္။ ဆီးခ်ိဳ၊ ေသြးခ်ိဳေရာဂါသည္ ေရာဂါျဖစ္ပြား ေနေၾကာင္းကို အမ်ားအားျဖင့္ မသိရွိၾကေသာေရာဂါျဖစ္သည္။ (၃)မ်က္ခြံ၊ ဒူးေခါင္းႏွင့္ တံေတာင္ဆစ္ မ်က္ခြံ၊ ဒူးေခါင္းႏွင့္ တံေတာင္ဆစ္တို႔တြင္ ေသးငယ္ ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ အျဖဴေရာင္(သို႔မဟုတ္) ဝါက်င္က်င္အလံုးေလးမ်ား ေတြ႕ရလွ်င္ သတိထားသင့္သည္ဟု ေဒါက္တာစမစ္ကဆိုပါသည္။ ထိုုုုုအလံုးကေလးမ်ာကိုလည္းေတြ႕ရ၊ တစ္ခ်ိ္န္တည္းမွာပင္ ခႏၶာကိုယ္တြင္ ကိုလက္စထေရာပမာဏလည္း ျမင့္တက္ေနပါက အသက္အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္ေသာ ႏွလံုးေရာဂါ၏ လကၡဏာျဖစ္သည္။ ထိုလကၡဏာကို သိရွိျမင္ေတြ႕ရပါက ကြ်မ္းက်င္သူဆရာဝန္ႏွင့္ တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးသင့္သည္ဟုလည္း ေဒါက္တာစမစ္က ဆိုထားပါသည္။ (၄) ဦးေရျပား ဦးေရျပားအေရခြံမ်ား ကြ်တ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရပါက ထို လကၡဏာသည္ စိတ္ဖိစီးမႈ၏လကၡဏာျဖစ္သည္ဟု ေဒါက္တာစမစ္က ဆိုပါသည္။ ျပင္းထန္ေသာ စိတ္ဖိစီးမႈသည္ ခႏၶာကိုယ္မွ ေကာ္တီဆုန္း ေဟာ္မုန္းကို အမ်ားအျပားထြက္ေစသည္။ ေကာ္တီဆုန္းေဟာ္မုန္း သည္ ကိုယ္ခႏၶာခုခံအားႏွင္ ဇီဝလုပ္ေဆာင္မႈတို႔ကို ပ်က္ျပားေစသည့္ အျပင္ ဦးေရျပားကိုလည္း ေသြ႕ေျခာက္ေစသည္။ ဦးေရျပားေသြ႕ေျခာက္ ၿပီး အေရခြံမ်ားကြ်တ္ျခင္းသည္ ေဗာက္ေပ်ာက္ေစေသာ ေခါင္း ေလွ်ာ္ရည္မ်ားသံုးစြဲျခင္းျဖင့္ ေခတၱေပ်ာက္ကင္းေစႏိုင္ေသာ္လည္း လံုးဝေပ်ာက္ကင္းသက္သာေစရန္မူ ဝလင္စြာအိပ္စက္ျခင္း၊ အသက္ ျပင္းျပင္း႐ႈ႐ိႈက္ျခင္း၊ အလုပ္မွေခတၱအနားယူျခင္းတို႔ျပဳလုပ္ရန္ လိုအပ္ ပါသည္။ (၅)ဝမ္းဗိုက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားတြင္ ဆီးခံုေအာက္ဖက္ပိုင္း၌ အေမြးႏုမ်ား ေပါက္ေလ့ရွိသည္မွာ သဘာဝပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အေမြးႏုမ်ား မဟုတ္ဘဲ အေမြးၾကမ္းမ်ား ဆီးခံုတစ္ေလွ်ာက္တြင္မကဘဲ ဝမ္းဗိုက္ အေပၚထိပါ ေပါက္လာပါက မ်ိဳးဥအိမ္တြင္ အရည္အိတ္မ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚ ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ေရာဂါလကၡဏာစုထဲမွ တစ္ခုျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း တကၠဆက္ေဆးတကၠသိုလ္ သားဖြားႏွင့္မီးယပ္ဌာန ေဒါက္တာ ပါမာလဘီရင္ကဆိုပါသည္။ က်ားေဟာ္မုန္း အမ်ားအျပားထုတ္လုပ္မႈေၾကာင့္ ေသြးဆင္း မ်ားျခင္း၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္တိုးျခင္း၊ ဝက္ၿခံေပါက္ျခင္း၊ ဝမ္းဗိုက္၊ မ်က္ႏွာ၊ ရင္ဘတ္ႏွင့္ေနာက္ေက်ာမ်ားတြင္ အေမြးၾကမ္းမ်ားေပါက္ျခင္း တို႔ျဖစ္ေပၚတတ္ပါသည္။ ထိုေရာဂါလကၡဏာမ်ား ျဖစ္ေပၚေနေသာ အမ်ိဳးသမီး(၁ဝ)ဦးတြင္ (၅)ဦးသည္ မ်ိဳးမပြားႏိုင္ျခင္းႏွင့္ ႏွလံုးေရာဂါ ကဲ့သို႔ေသာ ေရာဂါအႏၲရာယ္မ်ား ႀကံဳေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ ထိုလကၡဏာမ်ားျဖစ္ေပၚပါက သားဖြားႏွင့္မီးယပ္ဆရာဝန္ႏွင့္ ျပသသင့္ၿပီး ေဟာ္မုန္းပမာဏထိန္းညႇိရန္ လိုအပ္ပါသည္။ (၆)လွ်ာ လွ်ာသည္ ပံုမွန္အေရာင္အဆင္းမဟုတ္ဘဲ အျဖဴေရာင္ ေဆးသုတ္ထားသကဲ့သို႔ ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ျဖစ္ေနပါက အိပ္ေမာက်ေနစဥ္ အတြင္း အစာအိမ္မွအစာမ်ား ေနာက္ျပန္ဖိတ္စင္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္သည္ ဟု ေဒါက္တာဖ႐ိုင္ဟိုမာကဆိုသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ အစာမ်ိဳျပြန္ ေအာက္ေျခရွိ တစ္ဖက္ပြင့္အဆို႔ရွင္သည္ အစာအိမ္အတြင္းသို႔ ေရာက္ၿပီးေသာအစာမ်ားကို ေနာက္ျပန္မဖိတ္စင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပး သည္။ ထိုအဆို႔ရွင္မလံုေသာအခါ အစာေျခအက္ဆစ္မ်ား ခံတြင္း ဘက္သို႔ေနာက္ျပန္ဖိတ္စင္ေသာေၾကာင့္ လည္ေခ်ာင္းကြဲၿပီး လွ်ာမွာ လည္း အက္ဆစ္မ်ားျဖင့္ ဖံုးအုပ္ေနကာ အျဖဴေရာင္ျဖစ္၍ ခံတြင္းန႔ံ လည္း ဆိုးရြားေနပါလိမ့္မည္။ ထိုေရာဂါလကၡဏာကို ေပ်ာက္ကင္းေစရန္ အက္ဆစ္ ေျပေဆးေသာက္သံုးျခင္း၊ (သို႔မဟုတ္)အက္ဆစ္မ်ားေသာ အစား အစာ၊ ပူစပ္ေသာအစားအစာတို႔ကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းျဖင့္ ကုသႏိုင္ ပါသည္။ မသက္သာပါက ဆရာဝန္ႏွင့္ျပသရန္လိုအပ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းမွ အက္ဆစ္ထုတ္လုပ္မႈေလွ်ာ့ခ်ရန္ေဆးဝါးမ်ား ေသာက္သံုး သင့္ပါသည္။ (၇)မ်က္စိ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ႐ုတ္တရက္ မ်က္ကြင္းညိဳလာတတ္ပါ သည္။ မ်က္ကြင္းညိဳရျခင္းတြင္ အေၾကာင္းအရင္းမ်ားစြာရွိတတ္ပါ သည္။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္တိုင္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ရေသာအခါတြင္ လည္း မ်က္ကြင္းညိဳတတ္ပါသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ပါလွ်င္ ႐ုတ္တရက္ မ်က္ကြင္းညိဳလာမႈသည္ ဓာတ္မထည့္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ လူ႔ ခႏၶာကိုယ္သည္ ဓာတ္မတည့္ပစၥည္းႏွင့္ ေတြ႕ဆံုပါက ဟစၥတမင္း ဟူသည့္ ဓာတုပစၥည္းတစ္မ်ိဳးထြက္ရွိပါသည္။ ထိုဓာတုပစၥည္းသည္ ေသြးေၾကာမ်ားကို ေသြးႏွင့္အျခားအရည္မ်ားျဖင့္ ေဖာေရာင္ေစၿပီး အေရျပား၏ အပါးလႊာဆံုးေနရာတြင္ အမည္းကြက္မ်ား ျဖစ္ေပၚေစပါ သည္။ ထိုသို႔ မ်က္ကြင္းညိဳလာပါက အေရျပားဆိုင္ရာ စစ္ေဆးမႈ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ မ်က္ကြင္းညိဳျခင္းျဖစ္ေစေသာ ဓာတ္မတည့္သည့္ ပစၥည္းကို သိရွိကုသႏိုင္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ မ်က္သားအျဖဴေပၚ၌ အနည္းငယ္ၾကြတက္ ေနေသာ အဖုေလးေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ သာမန္အားျဖင့္ အႏၲရာယ္မရွိ ေသာ မ်က္သားတက္ျခင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေနေရာင္၊ ေလ၊ ဖုန္မႈန္႔မ်ား ေၾကာင့္ ဆက္သြယ္တစ္႐ႈးမ်ား အလြန္အမင္းႀကီးထြားလာျခင္းျဖစ္ သည္ဟု မ်က္စိအထူးကုေဒါက္တာ ထေရစီဂိုးစတိန္းက ဆိုပါသည္။ ထိုအဖုေလး ဆက္လက္ႀကီးထြားမလာေစရန္ မ်က္စိစိုစြတ္ ေနေစမည့္ မ်က္စဥ္းကို အသံုးျပဳရမည္ျဖစ္ၿပီး အျပင္ထြက္လွ်င္ ေနကာ မ်က္မွန္တပ္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။ နံနက္ခင္းမ်က္ႏွာသစ္ၿပီးခ်ိန္တိုင္းတြင္ မ်က္ခံုးေမြးႏႈတ္႐ံု၊ ဝက္ၿခံညႇစ္႐ံုသာမျပဳလုပ္ဘဲ မိမိခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ၾကည့္႐ႈ စစ္ေဆးေပးျခင္းျဖင့္ အေရးႀကီးေသာ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ သတင္း အခ်က္အလက္မ်ားကို ရွာေဖြၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ။

Credit ေပးဖို႔အတြက္ မူရင္းလင့္ခ္ကုိမမွတ္မိေတာ့ပါ။ (၂၀၀၇ တုန္းက မွတ္ထားတဲ့စာေလးမို႔ပါ)
ကၽြန္ေတာ္၀က္ကေလးေရးတာေတာ့မဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။


၀က္ကေလး (19-8-2012) 

Read More ->>

ဒါလည္းပဲၿပီးသြားမွာပါ (သို႔) ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း

ကၽြန္ေတာ္ န၀မတန္းႏွစ္က... ေက်ာင္းမွာဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကခ်စ္ၾကတယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စုက အတန္းပိုင္ဆရာမ ေတြ အခန္းကုိလာရင္ ဆရာမရဲ ႔ျခင္းေတာင္း၊ စာအုပ္ေတြကိုကူသယ္ေပးၾကတယ္။ “ဖား” တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။

ကုိယ့္ရဲ ႔အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ေက်းဇူးရွင္ဆရာသမားေတြအတြက္ “လာမူႀကိဳဆီး” လုပ္ေပးတာပါ။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔... ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိေခၚတယ္ (ကၽြန္ေတာ္က န၀မတန္း D ကပါ။ အတန္းပိုင္ ၂ ေယာက္ရွိပါတယ္။)။ ၿပီးေတာ့... 

“ သား... မွန္မွန္ေျပာ။ ပိုက္ဆံ ၆၀၀၀ ယူထားေသးလား” တဲ့

“ သားမယူပါဘူးဆရာမ ” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ 

အဲဒီေန႔က စ လို႔ ဆရာမရဲ ႔ဆြဲျခင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုလံုး၀ အထိမခံေတာ့ပါဘူး။ က်န္တဲ့အတန္းပိုင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့

ကုိဘာမွမေျပာပါဘူး။ အရင္အတိုင္းပါပဲ။ အစပိုင္း ၁ရက္၊ ၂ ရက္ေလာက္ထိ ကၽြန္ေတာ္မရိပ္မိေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွသိရတယ္။ ဆရာမရဲ ႔ဆြဲျခင္းထဲထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေပ်ာက္သြားလို႔ပါတဲ့။ ဒါဆိုအဓိက သံသယရွိသူ(တရားခံဟုထင္သူ) က ကၽြန္ေတာ္ပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မရွင္းျပတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ရွင္းျပလို႔လဲမရႏိုင္ေလာက္ဘူးေလ။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိလံုး၀စကားအေျပာမခံေတာ့တာကုိး။ က်န္တဲ့တစ္ျခားဆရာမ ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိအရင္အတိုင္းပဲဆက္ဆံၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိတ္ၿပီးငိုခဲ့ရတယ္။ ရွင္းျပခြင့္မရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ ဘ၀။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ စာရိတၱကုိ ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။ အဲဒီတုန္းကကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေတာ္ေတာ္ ဆင္းရဲတယ္ေလ (ခုလဲသိပ္မထူးပါ ဘူး)။ သူမ်ားေတြသံုးၾကျဖဳန္းၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္မုန္႔စားဖို႔အႏိုင္ႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္အဲဒီတုန္းက ဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ ကုိသတိထားမိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာစိစာကံုးနဲ႔ကဗ်ာမွာဆုခဏခဏရခဲ့လို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ္လို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကဗ်ာစပ္နည္းသင္ေပးခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔အေဖေတာ္လို႔ပါ။ 

ကၽြန္ေတာ္က ခံစားလြယ္တယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္သူမ်ားကုိဖြင့္ေျပာတာရွားတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းပဲခံစားတတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက လည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ၿပီးငိုခဲ့ရပါတယ္။ ခဏခဏပဲ။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔စိတ္ ထဲမွာယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဆရာမတစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ့္စာရိတၱကုိသိလာမွာပါဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြ ခံစားေနရတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ထုိင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေနလြင္ေအာင္ (ယခုေတာ့ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီး ဘယ္မွာတာ၀န္က်ေနလဲမသိ) တစ္ေယာက္ပဲသိတယ္။ သူကေတာ့ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလေနရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ သခ်ာၤအတြက္ၿပိဳင္တယ္။ စိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ ႔အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။ (ေက်းဇူးပါသူငယ္ခ်င္း)။ အဲဒီလုိနဲ႔န၀မတန္းကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

တကၠသိုလ္၀င္တန္းတက္မယ့္ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ဖြိဳက္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုက္ဖြိဳက္မျဖစ္ခင္ ေမေမက အစာအိမ္ျဖစ္ၿပီး အိပ္ယာထဲလဲေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔အကိုႀကီးကဒုတိယႏွစ္၊ အငယ္ေလးက ေလးတန္း၊ အငယ္ဆံုးညီမေလးက ၂ ႏွစ္သမီးပဲရွိေသး တယ္။ အိမ္ရဲ ႔စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္းရုန္းကန္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ခဲ့ၾက ေတာ့ ေဖေဖအလုပ္ပ်က္တယ္။ မိသားစုကုိျပဳစုရတာနဲ႔တင္ေဖေဖအလုပ္မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အိမ္မွာရွိတာေလးေရာင္းခ်ၿပီး ေဆးကုခဲ့ၾက ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ရက္ေရာက္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ 

ကၽြန္ေတာ့္ကုိေက်ာင္းအပ္ၿပီးေတာ့ အိမ္က က်ဴရွင္မထားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အစတုန္းကေတာ့ က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုထားမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကတာပါ။ မထင္မွတ္ဘဲက်န္းမာေရးအတြက္နဲ႔ ေမေမတို႔ရဲ ႔ရည္မွန္းခ်က္ကအရာမထင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလုိနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ၿပီး တစ္လခန္႔အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံ့ခိုင္ေရးကဖြင့္တဲ့ပညာဒါနေက်ာင္း(က်ဴရွင္ေပါ့ဗ်ာ) မွာ တစ္လ ၈၀၀ နဲ႔ တက္ခဲ့ရပါတယ္။ လာသင္ ေပးတဲ့ဆရာေတြက (ပိုက္ဆံမရေပမယ့္) ေစတနာနဲ႔သင္ေပးၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ေတြတုန္းက ေက်ာင္းက အပ္ထားၿပီး မတက္လို႔လဲရတယ္ဗ်။ ဆယ္တန္းေတြကိုေျပာပါတယ္။ (ခုေတာ့ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မျပည့္ရင္ စာေမးပြဲေျဖလို႔မရေတာ့ဘူး)။ အဲဒီတုန္းက လပတ္စာေမးပြဲသာပံုမွန္လာေျဖ၊ ေက်ာင္းမတက္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ 

ေက်ာင္းအပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒႆမတန္း (D) မွာဗ်။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ (E) ခန္းကိုေရာက္သြားတယ္။ န၀မတန္း တုန္းက အတန္းပိုင္က လူခ်ိန္းလိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကပ်က္စီးမသြား ပါဘူး။ ဆရာမတစ္ေန႔သိလာမွာပါလို႔ပဲစိတ္ထဲကအၿမဲဆႏၵျပဳမိပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း ေက်ာင္းလာတက္တာဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အျပင္ တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္း ေလးငါးေယာက္ေလာက္ပဲရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ရက္ေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔အတန္းပိုင္ (၂)ေယာက္က တစ္ေယာက္က ဇီ၀ေဗဒ ကိုသင္ေပးတယ္။ တစ္ေယာက္က ျမန္မာစာ။ ခုအဲဒီျမန္မာစာဆရာမ မရွိေတာ့ပါဘူး။ မႏွစ္ကပဲ ဆံုးသြားပါတယ္(ဆရာမေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ)။ န၀မတန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔အတန္းပုိင္ဆရာမျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့(အျခားတစ္ေယာက္ ) က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္နဲ႔ အားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သခ်ာၤသင္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေက်ာင္းမွာ ၃ ဘာသာ သင္လို႔ရၿပီေပါ့။ က်န္တာကိုက်ဴရွင္မွာေလ့က်င့္၊ မသိတာရွိရင္ ေက်ာင္းမွာ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ဆရာ/ဆရာမေတြကို လိုက္ေမးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေန ခဲ့ရင္း၊ ႏွစ္၀က္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအထင္လြဲေနတဲ့ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေခၚအေျပာလုပ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာ လိုက္တာမွ မ်က္ရည္ေတာင္က်ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီဆရာမကပါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရူပေဗဒဘာသာရပ္ကုိသင္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၄ ဘာသာအဆင္ေျပၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရွင္ကေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ဴရွင္မွာက (ပညာဒါနေက်ာင္းဆိုေတာ့) လူမ်ားၿပီး ဘာသာရပ္အစံုသင္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းမွာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ေလးငါးေယာက္ကို ဆရာမေတြက ၀ိုင္းသင္ေပးေတာ့ သီးသန္႔၀ိုင္းတစ္ခုလိုျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ 

၂၀၀၃ မတ္လမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ ႔ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးကိုစတင္ေကြ ႔ရပါေတာ့တယ္။ ဘာသာရပ္ ၆ ခုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္အပိုင္ဆံုးဘာ သာရပ္ဟာ ရူပေဗဒလို႔ေတာင္ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဂုဏ္ထူးထြက္ဖို႔အထိေတာင္မွန္းခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ထူးတစ္ခုမွမပါ ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္လမ္းကုိ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုထိလဲအဲဒီလမ္းေပၚ မွာေလွ်ာက္ေနဆဲပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိသင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ဆရာ/ဆရာမေတြကိုလဲ ေက်ာင္းဘက္ေရာက္တိုင္း၀င္ၿပီးႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ 

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ ခုခ်ိန္ထိ အထင္လြဲမႈေပါင္းမ်ားစြာကိုႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္အဲဒီတစ္ႀကိမ္သာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ၀မ္းနည္းခဲ့ရဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္မႈရွိလာလို႔ပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲစိတ္ပ်က္စရာေတြ၊ အားငယ္စရာေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ ဖိအားေတြ မ်ားေနေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းတည္းကိုပဲလက္ကိုင္ထားပါတယ္။ အဲဒီစကားက-

“ This, too, will pass ” ၊ “ ဒါလည္းဘဲၿပီးသြားမွာပါ” တဲ့။

(ၿပီးဆံုးသြားတာခ်င္းတူေပမယ့္၊ ရလာဒ္ခ်င္းမတူၾကပါဘူး။ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့ ရလာဒ္ကို ရေအာင္ယူႏုိင္ဖို႔ ေတာ့အေရးႀကီးပါတယ္။)

အထင္လြဲမႈဆိုတာျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲခဏခဏအထင္လြဲခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္အဲဒီတုန္းကေတာ့ ခံစားခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ယခုဒီစာကိုေရးတာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ဆရာမကုိအျပစ္ျမင္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ဆရာ/ ဆရာမေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္အထင္လြဲခံရတုိင္းအဲဒါေလး ကုိျပန္ၿပီး ေတြးမိေနလို႔ခ်ေရးလိုက္မိတာပါ။ အမွားပါရင္ခြင့္လႊတ္ပါ။

(ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမြးဖြားေပးခဲ့သည့္ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးခဲ့သည့္ဆရာ/ဆရာမမ်ားအား ရွိခိုးကန္ေတာ့လွ်က္)
၀က္ကေလး(19-8-2012)

Read More ->>

ေန႔ကိုေသာက္တဲ့ည

* ေတာက္ပမႈေအာက္
ေကာက္ေကာက္လိုက္ခဲ့
က်န္ခဲ့တဲ့ေျခရာေတြငါမေကာက္ေတာ့
ေနာက္မွပဲေတာင္းပန္မယ္...။

* ညစဥ္ေျခာက္လွန္႔တဲ့
ေသြးပ်က္ဖြယ္ဂီတဆိုး
ငွက္ဆိုးရဲ ႔ပါးစပ္ေတြေတာင္
ဆြံ႔အခဲ့...။

* အားလံုးအေမွာင္အတိ
ညကေတာ့... လင္းေနဆဲ
ေက်းဇူးပဲလမင္းရယ္...
မင္းေပးခဲ့တဲ့
ၿမိဳခ်စရာအလင္းေတြ
ရင္ထဲမွာျပည့္ႏွက္
ညရီတေရာမွာ
ေပ်ာ္ေမြ႔စရာေတြနဲ႔...။

၀က္ကေလး (4-8-2006)
ဒါလည္းေက်ာင္းမွာေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ...

Read More ->>

အသိ

* သူတုိ႔ေျပာတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔

ငါ့နားထဲမႈတ္သြင္းလိုက္ၾက

သံခၽြန္ေပၚအက်

“ေဖာင္း”   ကနဲ...


* ေရလႈိင္းနဲ႔မေမ်ာခ်င္ဘူး

ေနကုိေလွာ္ဖို႔ႀကိဳးစား 

အဓိပၸါယ္မဲ့

ေၾကြခဲ့တဲ့ပန္းတစ္ပြင့္ 

ေလအတိုက္မွာလြင့္ခဲ့တယ္...


* ယူေဆာင္ခဲ့တဲ့

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ ႔ေနာက္ကြယ္မွာ

ဥေပကၡာအခ်ိဳ ႔နဲ႔ေပါ့...


* ငါစိုက္ခဲ့တဲ့အပင္

အသီးသီးခဲ့ခ်ိန္မွာ

ငါဟာ...

ရင့္က်က္မႈေတြနဲ႔...  



၀က္ကေလး (29-6-2006)

၀က္ကေလးေက်ာင္းတက္တုန္းကေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ... 

Read More ->>