လူငယ္ဘ၀ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္သား

ငယ္ငယ္တုန္းက ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြၾကည့္ရလို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား/ ေက်ာင္းသူေတြကုိျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းအားက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ရည္မွန္းခ်က္ထားတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ လူငယ္ဘ၀ကိုေတြးရင္းနဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္မက္ မ်ားေတာင္ မက္ခဲ့မိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လြတ္လပ္တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၊ လူငယ္ ဘ၀ေလးကို မျဖတ္သန္းခဲ့ရပါဘူး။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္ ေလွ်ာက္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲက အျပင္တကၠသိုလ္ေတြကို အားက်ခဲ့ေပမယ့္ အေဖေျပာ လိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျပင္တကၠသိုလ္ေတြနဲ႔ ေ၀းရာကိုတြန္းပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။

“ငါ့သား... မင္းခုဆို ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီ၊ မင္းဘ၀ရဲ႕လမ္းေကြ႔တစ္ခုကို ေရာက္ေနၿပီ။ ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ အတြက္ လမ္းေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ မင္းႀကိဳက္တာေရြးခ်ယ္။ ေအး.. မင္းေရြးခ်ယ္ၿပီးၿပီဆုိရင္လည္း အဲဒီ လမ္းကုိ မင္းဘာသာဆက္ေလွ်ာက္၊ အေနာက္ကေန လိုအပ္တာ ေထာက္ပံ့ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သားငယ္ငယ္ တုန္းကလိုေတာ့ အကုန္လိုက္လုပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္လမ္းကိုယ္ေရြးမယ္။ ကုိယ္တုိင္ေလွ်ာက္ရမယ္။”

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စစ္သားလုပ္ရမွာကုိ ၀ါသနာပါခဲ့ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဗြီဒီယိုေတြ ၾကည့္တဲ့အခါ တကၠသိုလ္ေတြေတြ႔ခဲ့တုန္းက တကၠသိုလ္တက္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚခဲ့ေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္း တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ျမင္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာပါရာ စစ္သားလုပ္ဖို႔အတြက္ စစ္တကၠသိုလ္ကို ေလွ်ာက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔... အဲဒီလိုနဲ႔...

၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ(၃) ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဦးလြင္ကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ ဆိုတဲ့ေက်ာင္းႀကီးကို စစ္ပညာေတြအပိုသင္ေပးတဲ့ အျပင္တကၠသိုလ္တစ္ခုလို႔ပဲထင္ခဲ့တယ္။ ေအာက္တပ္ရင္း လို႔ေခၚတဲ့ Under Training (၃) လမွာေတာ့ စစ္ပညာအခ်ိဳ႕သင္ရင္းသိပ္မသိသာေပမယ့္ စီနီယာေတြဆီေရာက္ ၿပီး ေဒါက္ေတြ တင္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ စစ္တကၠသိုလ္ရဲ ႔ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းပံုနဲ႔ အေလ့အထေတြကို ပထမႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုး တစ္၀ႀကီးသင္ယူခဲ့ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမႏွစ္ေတြကို ဒုတိယႏွစ္ေတြက အနီးကပ္ ကြပ္ကဲပါတယ္။ ဒုတိယႏွစ္ကိုေတာ့ တတိယႏွစ္ေတြက ကြပ္ကဲၿပီး တတိယႏွစ္ေတြအားလံုးကိုေတာ့ တပ္ခြဲမွဴး အရာရွိတစ္ဦးနဲ႔ တပ္စုမွဴးအရာရွိတစ္ဦးတို႔က အဆင့္ဆင့္ကြပ္ကဲပါတယ္။ ပထမႏွစ္မွာ ေအာက္သက္ေၾကမွ ေနာင္ ႏွစ္ႀကီးသမားျဖစ္တဲ့အခါမွာ လက္ေအာက္ကိုကြပ္ကဲႏိုင္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ပထမႏွစ္သမားေတြဟာ စီနီယာအဆက္ဆက္ရဲ ႔ ၾကပ္မတ္ကြပ္ကဲမႈကိုအခံရဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့ဗ်ာ။ မနက္ ၅ နာရီကတည္းကထၿပီး စလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြ၊ သင္တန္းေတြဟာ ေနာက္ဆံုး ည ၂၂း၀၀ ထိုးတဲ့အခ်ိန္က်မွ နားရ ပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ညဘက္ကင္းပါတဲ့ရက္ဆုိရင္ ကင္းထေစာင့္ရပါတယ္။ အျပစ္လုပ္မိရင္ အပိုကင္း ေစာင့္ရတာမ်ိဳးပါႀကံဳရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အသက္သာဆံုးအခ်ိန္ေတြဟာ Academic Time လို႔ ေခၚတဲ့ စာေပသင္ၾကားတဲ့အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ အတန္းအားတဲ့အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စကား စျမည္ေျပာခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ စစ္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ပထမႏွစ္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ျဖတ္သန္း ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔သက္တူ၊ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြ အျပင္တကၠသိုလ္မွာ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔၊ ရည္းစားသနာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနၾကမွာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သာ အျပင္တကၠသိုလ္ေတြတက္ခဲ့ရင္ ဘာ၊ ညာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ လူငယ္ဘ၀ရဲ႕လြတ္လပ္မႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဆုိတာကို မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ေတြးၾကည့္ရင္းနဲ႔ လူငယ္ဘ၀ကိုႏွေမ်ာမိေပမယ့္ ကုိယ့္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ကိုယ္ေရြးခဲ့တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနရတဲ့အတြက္ “ေနာင္တ” ေတာ့မရခဲ့ပါဘူး။

စာသင္ႏွစ္ (၃) ႏွစ္တာ ကာလလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အထူးျပဳဘာသာရပ္ေတြ၊ စစ္ပညာေတြ အပတ္တကုတ္သင္ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အပတ္စဥ္အား အမိေျမရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲကုိ တြန္းလႊတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာသင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ စစ္ပညာ အစရွိတဲ့ ပညာေတြကုိ  တပ္ရင္း/တပ္ဖြဲ႔ေတြ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ေတြ႔အသံုးခ်ခြင့္ ရလာပါေတာ့တယ္။ တပ္ရင္း/တပ္ဖြဲ႔ ေတြမွာဆုိတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အသက္ရြယ္တန္းတူ ဆုိတာသိပ္မရွိပါဘူး။ အမ်ားစုက ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ထက္ အသက္အားျဖင့္ေတာ့ ႀကီးတဲ့လူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ထုိသူမ်ားထက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရာထူးအားျဖင့္ ႀကီးသည့္အတြက္ သူတုိ႔သည္ကၽြန္ေတာ္တု႔ိရဲ ႔ ငယ္သားေတြပါပဲ။ ဘုတ္ကို က်ီး ရိုေသသလို၊ က်ီးကိုလဲ ဘုတ္ရိုေသ သကဲ့သို႔ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈျဖင့္ ေနထုိင္ရသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွာ မိမိလက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမည့္ ကိစၥရပ္မ်ားအား အထူးပင္ေရွာင္က်ဥ္ကာ လူႀကီး ဆန္ဆန္ေနထိုင္၊ ျပဳမူ၊ ေျပာဆုိရပါေတာ့တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ လူႀကီးလုပ္ေနရသူ ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကိစၥမ်ား၊ ရပ္ရြာကိစၥမ်ားႏွင့္ ရံုးျပင္ကႏၷား သြားသည့္အခါမ်ားမွာလည္း သက္ဆုိင္ ရာ ရံုး၊ ဌာနဆုိင္ရာ၀န္ထမ္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုိ လူငယ္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ဆက္ဆံျခင္းမ်ိဳးမရွိဘဲ (ရာထူးအရ) လူႀကီးတစ္ေယာက္လိုသာ ဆက္ဆံၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သြားေလရာေန ရာတုိင္းမွာ လူငယ္လိုေနရတာရွားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း တာ၀န္ေတြၾကားကေန ခဏေလာက္ ေဖာက္ထြက္ၿပီး လူငယ္ဆန္ဆန္ ေနၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္ေတြၾကားမွာ ေနခဲ့ရေတာ့ လူငယ္မဆန္တတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။

တပ္၊ ဌာနေတြေျပာင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးေရာက္မွပဲ လုပ္ငန္းတာ၀န္ အနည္းငယ္ေပါ့ပါးသြားတဲ့ အတြက္ အျပင္အရပ္သားသူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ေပါင္းၿပီး သူတို႔နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနရင္း လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ အရသာကို အနည္းငယ္ျမည္းစမ္းခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔အသက္က လူလတ္ပိုင္း ထဲကို ၀င္ေနပါၿပီ။ ၁၈/ ၁၉ အရြယ္ လူငယ္ဘ၀၊ ၂၀/၂၁ အရြယ္ လူငယ္ဘ၀ေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ လြမ္းေမာ မိတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မႏၱေလးေရာက္လာလို႔သာ လူငယ္ဘ၀ရဲ ႔အရသာကို အနည္းအပါးခံစားခြင့္ရခဲ့ တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုထဲက တစ္ခ်ိဳ႕က တုိင္းျပည္တာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ရင္း အသက္ စြန္႔သြားခဲ့သည္လည္းရွိရဲ႕။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ တာ၀န္ကုိ ၂၄ နာရီထမ္းေဆာင္ရင္း ေရွ႕တန္းေရာက္ ေနၾကတယ္ေလ။ အမ်ားစုၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္သားေတြဟာ မိသားစုေတြ၊ ခ်စ္သူေတြတင္မကဘဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈေတြကို စေတးရင္း တုိင္းျပည္ အတြက္ အသက္ကိုေတာင္ ပဓာနမထားဘဲ စြန္႔လႊတ္ထားၾကသူေတြသာလွ်င္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

၀က္ကေလး (7-10-2012)