အိုင္တီ၀တၳဳတို

အိုင္တီ၀တၳဳတို

ဒီေခတ္ကို အိုင္တီေခတ္လြန္လို႔လူအမ်ားကသတ္မွတ္ၾကပါတယ္...က်ေနာ္ကေတာ့အိိုင္ထဲကတီနဲ႔ငါးမွ်ားရ တာကိုသေဘာက်ခဲ့သူပါ.တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိုင္တီသမားငမြဲေလးလို႔လူသိမ်ားပါတယ္...က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့သူက ေျခႀကီးအေနႀကီး၊ မ်ိဳးရိုးဇာတ္လြန္စြာျမင့္တဲ့ တံငါသည္ေတြပါ...သူ႔မိဘေတြကအရမ္းခ်မ္းသာပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္က လမ္းတစ္ကာလွည့္ၿပီး မိုးပ်ံယာဥ္တစ္စီးနဲ႔ ဗိုင္းရပ္သတ္တယ္၊ ေဆာ့၀ဲသြင္းတယ္၊ ဆားဗစ္ ကိုလက္ခ သက္သက္သာသာနဲ႔လုပ္ေပးတယ္...ဆိုၿပီးလွည့္ေအာ္ေနရတဲ့ဘ၀ေလးပါ... တစ္ေန႔ ...... မိုးသည္းတဲ့တစ္ေန႔ေပါ့... က်ေနာ္ဟာ... ၀မ္းစာအေရး...ဟမ္ဘာဂါေလးစားရဖို႔အတြက္ လံုးပန္းေနရေတာ့ မိုးရြာတာ၊ ေနပူတာကို ဂရုမစိုက္အားပါဘူး...အမိုးတစ္ခ်ိဳ႕ ႏ်ဴကလီးယားအက္္ဆစ္စားတဲ့အတြက္ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ယာဥ္ပ်ံေလးနဲ႔ လမ္းတစ္ ကာလွည့္ၿပီး ေအာ္ဆဲ ၊ ေမွ်ာ္ဆဲပါပဲ...(အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ခ်စ္သူဟာ...မနက္ ဘရိတ္ဖတ္ကို မုန္႔ဟင္းခါးအျပင္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္ကို ေန႔တုိင္းစားေနရတဲ့အခ်ိန္ပါ...က်ေနာ္လိုေကာင္မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲစားလိုက္ရတဲ့ တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္ေသခဲ့ရင္ေတာင္မွ ေသေပ်ာ္ပါၿပီလို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့တာပါ).. အဲလိုနဲ႔ တစ္ကုိယ္လံုးခုိက္ခိုက္တုန္... ဗိုက္ကလဲဆာတုန္းမွာ (မၾကာခင္ျဖစ္လာမည့္)ခ်စ္သူရဲ႔ “လာပါဦး” လို႔ေခၚလိုက္တဲ့အသံဟာ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ သကာရည္ေလာင္းၿပီးပ်ားရည္ဆမ္းထားတာထက္ကိုပိုသြားခဲ့ပါတယ္... သူက ဗိုင္းရပ္သတ္ဖို႔နဲ႔ ေဆာ့၀ဲေလးတစ္ခု ေရးဖို႔အတြက္က်ေနာ့္ကိုေခၚခဲ့တာပါ... အိမ္ထဲကို၀င္စကတည္းက က်ေနာ္အၾကည့္မိဆံုးဟာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးပါပဲ...သူ႔မ်က္ႏွာေလးဟာ ကၽြန္ တယုတယကိုင္တြယ္ခဲ့တဲ့ ေလဆာဖလက္ ေမာ္နီတာေတြထက္ေတာင္မွႏူးညံ့ေနမယ္ဆိုတာကို ကိုင္မၾကည့္ဘဲ က်ေနာ္အလုိလိုသိေနခဲ့တာပါ... သူ႔အိမ္က ေကာ္ေဇာေတြဟာဆုိရင္ ေျခေထာက္ေတာင္မခ်ရက္စရာပါ...က်ေနာ္အ လိုက္တသိပဲဖိနပ္ခၽြတ္ခဲ့ပါတယ္...မိုးရြာလို႔အျပင္မွာခ်မ္းေနေပမယ့္ အထဲမွာေတာ့ ကို္ယ္ပိုင္ရာသီဥတုစက္ေၾကာင့္ေႏြး ေနခဲ့ပါတယ္... အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့သူက- “ အရမ္းခ်မ္းေနတယ္နဲ႔တူတယ္ေနာ္...က်မကြန္ပ်ဴတာက ဗုိင္းရပ္သတ္ရံုပါ...ေဆာ့၀ဲကလဲလိုခ်င္တဲ့ပံုစံေျပာ ၿပီးအပ္မွာသိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး”...“ခဏေနာ္” လို႔ ေျပာၿပီးအိမ္အေနာက္ကအခန္းတစ္ခန္းထဲကို၀င္သြားပါတယ္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ခြက္ကေလးတစ္ခြက္... က်ေနာ္ထင္လုိက္မိပါတယ္...ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လို႔ပဲ...(အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဆိုတာ အိမ္ေဖာ္ေတြ က်ေနာ္တုိ႔လိုလူစားေတြပဲေသာက္ပါတယ္)... “ခ်မ္းေနတယ္မလား...ေရာ့...ဒါေလးေသာက္လိုက္” “ ဟုတ္ကဲ့ ” ဆိုၿပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့...က်ေနာ့္မ်က္စိကုိေတာင္က်ေနာ္မယံုႏိုင္ခဲ့ပါဘူး...လားလား...လက္ဘက္ရည္ (ဟိုးေခတ္ကေတာ့ေရေႏြးၾကမ္းလို႔လဲေခၚတယ္လို႔သမိုင္းတစ္ေစာင္မွာဖတ္ဖူးတယ္)...က်ေနာ္အရမ္းေပ်ာ္ၿပီး ၀မ္းသာ အားရေသာက္လုိက္ခ်ိန္မွာပဲ... “ဖလူး...ရႈး...ခရူး...အားပါးပါး” အငမ္းမရဆိုေတာ့ ..လွ်ာက်က္သြားပါတယ္...ဒါကိုသူေလးက ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ပဲ အားရပါးရရယ္ပါတယ္...သူ႔ရယ္ လိုက္ပံုေလးဟာ...ကေလးေလးတစ္ေယာက္လုိအျပစ္ကင္းစင္လွပါတယ္...က်ေနာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလဲ အဲဒီအခ်ိန္ ကေလးကို အမိအရ...က်ေနာ့္ေကာ္လာမွာ တပ္ထားတဲ့ နာႏိုကင္မရာေလးနဲ႔မွတ္တမ္းတင္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္...ဒါကိုသူ မရိပ္မိလိုက္ပါဘူး... အဲလိုနဲ႔အလုပ္စဖုိ႔ျပင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ...က်ေနာ္သူ႔ကြန္ပ်ဴတာကိုၾကည့္ေပးလို္က္ပါတယ္....ကြန္ပ်ဴတာက တစ္ ကယ့္အေကာင္းစားဗ်ာ...နာနိုနည္းပညာသံုးေလဆာေ၀့ဗ္ေမာ္နီတာနဲ႔ တက္ခ်္ ကီးေတြ...တစ္ကယ္ပါ...အဲေလာက္ထိ အေျခႀကီးခဲ့မယ္လို႔...ကၽြန္ေတာ္မထင္ခဲ့ရုိးအမွန္ပါဗ်ာ... တစ္ကယ္တမ္းဗိုင္းရပ္ကေတာ့ တစ္ျခားဟုတ္ရိုးလား... တစ္ေန႔က က်ေနာ္လိုဗိုင္းရပ္သတ္တဲ့ ေကာင္ တစ္ေကာင္က ေငြရွာရခက္လို႔ဆုိၿပီး လက္ကျမင္းလုိက္တဲ့ ခပ္ေပါေပါဗိုင္း၇ပ္ေဟာင္းပါ...ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါငး္မ်ား စြာက သံုးခဲ့တဲ့ I Love You ! ဗိုင္းရပ္စ္ကေလးပါ... ကၽြန္ေတာ့္အထင္အရ..သူအဲဒါေလးကိုေတြ႔မိေတာ့သူရင္ခုန္သြားပံုရပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္ အလြယ္တစ္ကူပဲသတ္ေပးလိုက္ပါတယ္...ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ “မေန႔က မီး universalnet ထဲက လာတဲ့ ေမးလ္ေတြစစ္ေနတုန္း အဲဒီေမးလ္ေလးကိုေတြ႔ေတာ့ စိတ္၀င္စားလို႔ဖြင့္ ၾကည့္လုိက္တာေလ” “ ဗိုင္ရပ္လို႔မထင္ခဲ့မိဖူးေပါ့ဟုတ္စ” “အင္း” “သူကအရမ္းကၽြမ္းတာပဲေနာ္...အဲဒါေတြကိုလဲသိတာပဲ...အိမ္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေတာင္မရဘူး...မလုပ္တတ္ဘူး” “ အာ...ဟာ...အဲလုိလဲမဟုတ္ပါဘူး...ကၽြန္ေတာ္ကမေတာက္တစ္ေခါက္ပါ..” “ဟယ္...ဘယ္ဟုတ္ရမွာလဲ...သူကလဲ ၃၈ ျဖာမဂၤလာက်ေနတာပဲ...ႏွိမ့္ခ်ေနလိုက္တာ” “အာ...တစ္ကယ္ေျပာတာ...အဲဒီဗိုင္းရပ္ကိုသိခ်င္ရင္ ဦးတရုတ္ႀကီးေရးတဲ့ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ရာဇ၀င္ႀကီးကိုျပန္ဖတ္ၾကည့္ လိုက္...အဲဒီထဲမွာအဲေခတ္က ဗိုင္းရပ္အေၾကာင္ေတြပါ...ပါတယ္...စာမ်က္ႏွာ..၁၅၀၀ မွာေလ” က်ေနာ္အဲလိုလဲေျပာလိုက္ေရာသူ႔မ်က္လံုးေလးေတြအေရာင္လက္သြားၿပီး... “ဟုတ္လား...ယူက သမိုင္းလဲကၽြမ္းတာပဲေနာ္” “အဲလိုလဲမဟုတ္ရပါဗ်ာ...ပ်င္းေတာ့စာေလးေပေလးဖတ္ရင္းနဲ႔သိမိတာေလးပါ” သူနဲ႔စကားေျပာရတာဟာ ခုနကလက္ဘက္ရည္ၾကမ္းေသာက္ရတာထက္ကိုအရသာပိုရွိပါတယ္။ ဘုရားစူးရပါေစရဲ႔...ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာဒီေလာက္လွတဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳး တစ္ခါမွမႀကံဳဖူးသလို ဒီေလာက္ေစတနာ ေကာင္းတဲ့သူေဌးမ်ိဳးမေတြ႔ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေနာက္သူကစကားဆက္ပါတယ္။ “ က်မ ဒီအလုပ္ကေလးတစ္ခုအတြက္ ပရုိဂရမ္တစ္ခုေလာက္လိုခ်င္ပါတယ္... အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ ရေရာ ရႏိုင္ပါ့မလား...ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲသိခ်င္ပါတယ္...” “ ရတာက ရႏိုင္ပါတယ္...အခ်ိန္နဲနဲေတာ့ေစာင့္ပါ...ကၽြန္ေတာ္အၿပီးအစီးေရးၿပီး ဒီမွာကိုယ္တုိင္လာတင္ေပးပါ့ မယ္” သူ႔မ်က္ႏွာေလး ၀င္းလက္သြားပါတယ္...ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူခိုင္းလိ္ုက္တဲ့နည္းဟာေတာ္ေတာ္ ေလးကိုခက္ပါတယ္...ဘာလုိ႔ခက္လဲဆိုတာေမေျပာခင္သူ႔အိမ္ရဲ႔အျပင္အဆင္ေလးကို အရင္ေျပာျပပါမယ္။ ခုေခတ္က အိုင္တီေခတ္လြန္ဆိုတဲ့အတုိင္းပါပဲ နည္းပညာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ မိမိအိမ္ကို ျပင္ဆင္ထားတတ္ၾကပါတယ္။ သူေဌးေတြေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့အဲလိုမသံုးႏိုင္ပါဘူး...။ အိုင္တီသခၤ်ိဳင္းမွာ သြားေတာင္းလို႔ရတဲ့ ေ၀ါလ္ေပပါ တစ္ခ်ိဳ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တတ္တဲ့နည္းပညာတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ေပါင္းစပ္ျပဴျပင္ၿပီး အိမ္နံရံေတြကိုအလွဆင္ထားပါတယ္။ သူ႔အိမ္ကေတာ့အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးဗ်... ကမၻာ့နာမည္ႀကီးကုမၸဏီတစ္ခုျဖစ္တဲ့ Micropaw (မိုက္ခရိုေပါမွထုတ္ လုပ္ေသာ ေပါေတာေတာအမွတ္တံဆိပ္ပါ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုကို အက္ဒမင္ေအာင္ေအာင္ေပါကုမၸဏီမွာ ေဖါေဖါသီသီ ၀ယ္ယူႏိုင္ပါေၾကာင္း...၄င္းကားေၾကာ္ျငာ)ကေနထုတ္လုပ္တဲ့ နာႏိုနည္းပညာသံုး ေလဆာေ၀ါလ္ရွိေတြကိုကပ္ထား ပါတယ္။ အဲဒီေ၀ါလ္ရွိရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ နာမည္ႀကီးေ၀ါလ္ရွိကုမၸဏီတစ္ခုျဖစ္တဲ့ KLYT (ေခြးလယားသီး) ကထုတ္တဲ့ ေ၀ါလ္ရွိထက္ ပိုမုိလွပျခင္း၊ ၾကည္လင္ျပတ္သားျခင္း တို႔အျပင္ ရုပ္ရွင္၊မူဗီမ်ားသာမက ယူနီဗာဆယ္နက္ ကိုပါသံုးစြဲႏိုင္သည့္ အခ်က္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ အလြန္ေကာင္းသေလာက္ အလြန္တန္ဖိုးႀကီးလွတာမို႔ က်ေနာ္အိုင္တီငမြဲကေတာ့ ၀ယ္သံုးဖို႔ေနေနသာ သာ အေရာင္းစင္တာနားေတာင္ကပ္ႏိုင္တဲ့သူမဟုတ္လုိ႔ပါပဲ...သူတို႔အိမ္ကေ၀ါလ္ရွိမွာ၀ယ္ထားတာမၾကာေသးေပ မယ့္ထိန္းသိမ္းမႈည့ံတဲ့အတြက္ အဲဒီေ၀ါလ္ရွိနဲ႔တြဲသံုးတဲ့ စက္ကေလးမွာ ထည့္ထားတဲ့ ပရုိဂရမ္ပ်က္စီးသြားလို႔ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေရးခိုင္းဖို႔ေခၚလိုက္တာပါပဲ... သူတို႔အိမ္ၾကမ္းခင္းဟာ နာႏိုနည္းပညာသံုးၾကမ္းခင္းေတြပါ။ အမႈိက္လွည္းစရာမလုိဘူး။ ဖုန္ေတြကို သူ႔အလုိေလ်ာက္ေျခဖ်က္ေပးတယ္။ေရေတြဘာေတြဖိတ္က်လို႔စိတ္မပူရဘူး။စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းအလိုေလ်ာက္ေျခာက္သြားေစတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ဗ်ာ...သူတို႔မန္မိုရီထဲမွာ ဘာလုပ္ပါလို႔ခိုင္းထားၿပီးသားကိုးအလုိေလ်ာက္လုပ္ ေပးတာေပါ့။ တစ္ျခားတန္ဖိုးႀကီးနည္းပညာေတြေပါင္းစံုေပါ့ဗ်ာ......... ကၽြန္ေတာ့္ကိုအဲဒီပရုိဂရမ္ေလးေရးခိုင္းေတာ့ က်ေနာ္ေရးႏိုင္လားဆိုေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္သေဘာ တရားနားလည္လို႔ေရးတတ္ပါတယ္...ဒါေပမယ့္အဲလိုကုမၸဏီမ်ိဳးမွာ ၀န္ထမ္းလုပ္ရတဲ့ဘ၀၊ စာခ်ဳပ္နဲ႔ေနရတဲ့ဘ၀ေတြ ကိုၿငီးေငြ႔လို႔ က်ေနာ္မလုပ္ပဲ အိုင္တီအိမ္တုိင္ရာေရာက္ဆားဗစ္ကို ေရြးခ်ယ္လုပ္ခဲ့တာပါ။ သူက်ေနာ့္ကိုခိုင္းဖို႔သာေခၚရေပမယ့္ က်ေနာ္လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ထင္ထားပံုမရပါဘူး။ က်ေနာ္အလုပ္ကို လက္ခံလိုက္တဲ့အထိလဲသူယံုၾကည္ေသးပံုမရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္သူစရံေငြေတာ့ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္က်ေနာ္သူ႔အိမ္ကေနျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ျခံတစ္ခါး၀အထိသူလိုက္ပို႔ပါတယ္။ မိုးကေတာ့စဲ ေနၿပီေပ့ါတံခါး၀အေရာက္မွာက်ေနာ္က “ က်ေနာ္ အဲဒါၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကိုဆက္ဆက္လာပို႔ေပးပါ့မယ္...စိတ္ခ်ပါေနာ္...ခုလိုအရမ္းခ်မ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့လက္ဘက္ရည္ၾကမ္းနဲ႔ဧည့္ခံတဲ့အတြက္ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္” “ ရပါတယ္ရွင္ ... ကိစၥမရွိပါဘူး” “ဒါဆိုရင္လဲ က်ေနာ့္ကိုသြားခြင့္ျပဳပါဦး မ......” “ က်မနာမည္ သူဇာပ်ိဳပါရွင္ ကုိ...............” “ ေဆာရီးေနာ္က်ေနာ္က ေပါသြပ္သြပ္ ပါ” “ အဟိ!...ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္ကိုေပါသြပ္သြပ္” “ ခြင့္ျပဳပါဦးခင္ဗ်ာ”

ႏႈတ္ဆက္ၿပီးတဲ့ေနာက္က်ေနာ့္ယာဥ္ပ်ံေလးကိုစီးၿပီးအိမ္ကိုျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္...ဒီေန႔အဖို႔အလုပ္ဆက္ လုပ္ဖု႔ိမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မွန္းကိုယ့္ကိုယ္ကုိသိလိုက္ပါတယ္... အျပစ္ကင္းစင္ၿပီးကေလးတစ္ေယာက္လိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာေလးဟာ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲက ထြက္ကိုမထြက္ပါဘူး။ က်ေနာ္အိမ္ကိုတန္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ တစ္ေယာက္တည္းေနတာပါ...မိဘေတြမရွိ ေတာ့ကတည္းက ဘယ္ေဆြဘယ္မ်ိဳးကိုမွအထင္မႀကီးခဲ့သလို ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲအားမကုိးခဲ့ဘူး.......က်ေနာ္ခ်မ္းသာ ခ်င္ရင္ လြယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အစကေျပာခဲ့သလိုပဲေလ...အိုင္ထဲကတီနဲ႔ငါးမွ်ားေနရတာကိုပဲ ဘ၀လို႔ထင္ ခဲ့တာပါ... ဒါေပမယ့္က်ေနာ္က သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ပဲေနပါတယ္။ အလုပ္ကိုလဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးတတ္ တာက်ေနာ့္ရဲ႔ ၀ါသနာပါ... က်ေနာ္ႀကံဳခဲ့ရသမွ်သူေဌးသမီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်ေနာ့္ကို သာမန္ ဗိုင္းရပ္သတ္တဲ့၊ ေဆာ့၀ဲ သြင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေလာက္ပဲထင္ထားသလို ဆက္ဆံတာလဲအရမ္းေမာက္မာပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ဟမ္ဘာဂါ ကိုေန႔တိုင္းလိုလို စားေနရသူပါ။ သူတုိ႔သူေဌးသမီးေတြလိုအိပ္ယာႏိုးတာနဲ႔ ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္းစားဖုိ႔အတြက္ မတတ္ႏိုင္ ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဓါတ္မက်ပါဘူး…က်ေနာ္က်ရာဘ၀မွာက်ေနာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တာပါ။ သူေဌးသမီးေတြဘယ္လိုပဲ ေအာ္ဟစ္ခိုင္းခိုင္း ၊ ေစ်းဘယ္ေလာက္ပဲဆစ္ဆစ္ က်ေနာ္တတ္ႏို္င္သေလာက္ အေလ်ာ့ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔လိုလူမ်ိဳးေတြနဲ႔မပတ္သတ္ခ်င္လို႔ပါပဲ… ခု ………သူေလးကေတာ့မဟုတ္ပါဘူး…အရမ္းကိုစိတ္သေဘာထားျပည့္၀ၿပီး စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ ပံုကေလးပါပဲ…အဲဒါကိုသေဘာက်မိတဲ့က်ေနာ္...သူကေလးရဲ႔ အခ်စ္ကိုရဖို႔ႀကိဳးစားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အရင္ဆံုးသူေျပာတဲ့ ပရုိဂရမ္ကိုေရးဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားပါတယ္…သူ႔အိမ္ကိုလဲေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔စက္ရဲ ႔ အသံုးျပဳပံုအေသးစိတ္နဲ႔ တစ္ျခားလိုအပ္တာေတြအကုန္လံုးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးရွာယူလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ေတာ့…….. က်ေနာ္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါၿပီ……. သူ႔ခိုင္းထားတဲ့ ပရုိဂရမ္ေလးအျပင္ က်ေနာ့္အခ်စ္ကိုေဖာ္ညႊန္းတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြပါတဲ့ Nano Technique သံုး ေ၀ါလ္ေပပါေလးတစ္ခုကိုလဲ တီထြင္ခဲ့ပါတယ္…အဲဒီ ေ၀ါလ္ေပပါေလးဟာသူ႔အခန္းအတြက္ သာသီးသန္႔က်ေနာ္ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။ ဘယ္လိုပံုမ်ိဳးလဲဆိုေတာ့…အခန္းမ်က္ႏွာက်က္မွာကပ္ထားလိုက္ရံုပါပဲ စက္ေလးခုပါပါတယ္။ အဲဒါ ေလးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ မိုးရြာတဲ့ပံုစံမ်ိဳးဖန္တီးလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ျမင္ကြင္းအေနအထားမ်ိဳးကိုဖန္တီး လို႔ရေအာင္လုပ္ေပးထားတာပါ.။ အဲလိုစက္မ်ိဳးကို ဘယ္သူမွမထြင္ေသးပါဘူး… နည္းပညာကိုလဲက်ေနာ္ဟာ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္မွတစ္ပါး အဲစက္မ်ိဳးကိုဘယ္သူမွမထြင္ႏိုင္ေအာင္ကိုလွ်ိဳ႔၀ွက္ခဲ့တာပါ။ ဒါဟာသူ႔တစ္ေယာက္အတြက္ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ခ်မ္းသာခ်င္ရင္အဲဒီလိုနည္းပညာနဲ႔ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ လို႔ရပါတယ္။ သူအပ္ထားတဲ့ပရိုဂရမ္ကိုသြားအပ္တဲ့ေန႔မွာပဲ အဲဒီပစၥည္းေလးေတြတပ္ဆင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္ ဟာလဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ခ်စ္ေနမိၿပီဆိုတာကို သိေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ဆင္ေပးလိုက္တဲ့ေ၀ါလ္ေပပါ ေလးကိုသူအရမ္းကိုႀကိဳက္သြားပါတယ္။ အဲဒီေန႔ညေနက....သူ က်ေနာ့္ကို နာမည္ႀကီး ေလေပၚစားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေလပၚစာနဲ႔လိုက္ ေကၽြးပါတယ္။ က်ေနာ္အရမ္း၀မ္းသာသြားတယ္။ သူက်ေနာ့္ကိုအေရးတယူျပဳခဲ့လို႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာအ ေကာင္းဆံုးစကားကုိလဲအဲဒီမွာပဲ သူေျပာခဲ့ပါတယ္။ “ကိုေပါသြပ္ေရ...ေဖေဖတို႔မနက္ျဖန္ျပန္လာေတာ့မယ္...ေဖေဖတို႔က ကိုေပါသြပ္ကိုခုလိုလက္ခံစကား ေျပာပံုခင္မင္ပံုမ်ိဳးကိုခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ဘူး” “ မီး ကို ေတာင္ေတာ္ရံုေယာက်ာ္းေလးနဲ႔စကားေျပာခြင့္ေပးတာမဟုတ္ေတာ့ ကိုေပါသြပ္ကိုဆုိပိုဆိုး လိမ့္မယ္...ဒါ မီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာပါ” “ မီး စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုေပါသြပ္ကိုအရမ္းခင္တယ္....စေတြ႔ကတည္းကေပါ့.........ခုထိလဲခင္တုန္း ပဲ...ေနာက္လဲဆက္ခင္သြားမွပါ....ကိုေပါသြပ္........ဒါကိုေတာ့ယုံပါေနာ္...ကိုေပါသြပ္ ရဲ႔ z-mail လိပ္စာေလးေပးခဲ့ ေလ...မီး အပ္ထားလိုက္ပါ့မယ္...” “ ဟုတ္ကဲ့ဗ်.....က်ေနာ့္ z-mail က pawtuttut@zmail.bom ပါ...က်ေနာ္တုိ႔ ယူနီဗာဆယ္နက္မွာ ေတြ႔ၾကတာေပါ့ေနာ္” “ က်ေနာ့္ကိုအခုလိုခင္မင္တဲ့အတြက္လဲ မသူဇာပ်ဳိကိုအရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္” “ မလိုပါဘူးရွင္...မီးက သာ အကို႔ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းခင္မိတာပါ...အကိုက အရမ္းေတာ္တယ္ေနာ္ ဒါနဲ႔မ်ားဘာလို႔ ခ်မ္းသာေအာင္မလုပ္တာလဲ” အဲဒီေမးခြန္းေလးကစလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ခံယူခ်က္၊ က်ေနာ့္ဘ၀အေျခအေန၊ က်ေနာ့္ယံုၾကည္ခ်က္ ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသူ႔ကိုေျပာျပေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္သူ႔ကိုက်ေနာ့္အိမ္ကိုအလည္ေခၚသြားခဲ့တယ္။ သူဟာအိမ္ေလးကို အေတာ္သေဘာက်သြားပါတယ္။ သူ႔အိမ္လိုမႀကီးမားမခန္႔ညားေပမယ့္ ေနခ်င့္စဖြယ္ျပင္ဆင္ထား မႈေလးေတြေၾကာင့္ပါပဲ... ေနာက္ေတာ့သူျပန္သြားပါတယ္...ညဘက္ ယူနီဗာဆယ္နက္မွာက်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ၾက ပါတယ္...စကားေတြေျပာၾကတယ္... အေတြးအေခၚေတြကိုဖလွယ္ၾကပါတယ္...

ဒီလိုနဲ႔.......... ဒီလိုနဲ႔.......... ဒီလိုနဲ႔..........

သူနဲ႔က်ေနာ္ရည္းစားေတြျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္.... တစ္ခါတစ္ရံလစ္ရင္လစ္သလို အျပင္မွာခိုးေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္... မထင္မွတ္တဲ့တစ္ေန႔မွာေပါ့....... က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သူ႔အေဖသိသြားခဲ့တယ္.......ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ... သူ႔သမီးကိုတံခါးပိတ္ေသာ့ခတ္ က်ေနာ့္ကိုေငြနဲ႔လာေပါက္... က်ေနာ္ကလဲ ေငြဆိုတာကို မမက္ေမာခဲ့တဲ့အေကာင္ဆိုေတာ့ထိပ္တုိက္ေတြ႔ၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ ေယာက္အဆက္အသြယ္ျပတ္ခဲ့ရပါတယ္... က်ေနာ္ကေတာ့သူ႔ဆီကို ေမးေတြပို႔ၿမဲ...

အဲလိုနဲ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ေယာကၡမေလာင္းႀကီးေရာက္ခ်လာပါတယ္။ အေၾကာင္းအရင္းက ေတာ့ သူ႔သမီး အခန္းထဲက ေ၀ါလ္ေပပါကို သူေတြ႔သြားေတာ့သူ႔သူငယ္ခ်င္း အိုင္တီပညာရွင္ကိုေခၚျပပါတယ္... သူကအကြက္ျမင္တာေပါ့ဗ်ာ.....ဒါမ်ိဳးထပ္ထြင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္က်ေနာ့္ကိုလာေတြ႔တာေပါ့...ဒါေပမယ့္က်ေနာ္ကလဲ က်ေနာ္ေလ...က်ေနာ့္ခံယူခ်က္ကိုအသက္နဲ႔လဲၿပီးရင္ဆိုင္ဖို႔အထိျပင္ထားခဲ့တာပါ............ ေနာက္ဆံုးေတာ့သူတုိ႔လက္ေလ်ာ့သြားၾကပါတယ္....... က်ေနာ့္ကိုလဲေျပာခဲ့ပါေသးတယ္… “မင္းငါ့သမီးကုိရဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွမေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေဟ့ေကာင္၊ မင္းလိုေအာက္တန္းစား ေဆာ့၀ဲေရးတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ ငါ့လို ဂုဏ္ျမင့္ ဇာတ္ျမင့္ တံငါသည္မ်ိဳးရိုးရဲ႔သမီးနဲ႔မေပးစားႏိုင္ဘူးကြ” တဲ့ က်ေနာ္သူ႔ေရွ႕မွာပဲ ဟားတုိက္ရယ္ျပလုိက္ပါတယ္…..က်ေနာ္ရိုင္းသြားတယ္ေနာ္…… ဟားဟား ဟုတ္ကဲ့ …က်ေနာ္ရိုင္းသြားပါတယ္…သူတုိ႔ကေလးကလားလာလုပ္မွေတာ့က်ေနာ္ရိုင္းခဲ့ရၿပီေပါ့ဗ်ာ… က်ေနာ္ကေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔အသက္ရွင္တဲ့လူမဟုတ္ပါဘူး………. လက္ေတြ႔ဘ၀မွာလက္ေတြ႔ေနထိုင္ေနတဲ့သူေလ………………… ဒါကိုသူသတိမထားမိခဲ့တာ……….သူ႔ရဲ႔ေပါ့ေလ်ာ့မႈတစ္ခုပဲေလ………. သူက က်ေနာ့္ကိုခပ္ေပါေပါအိုင္တီသမားလို႔ထင္ေနတုန္းပဲေလ……… ေနာက္ထပ္သူ႔ဟာကြက္က သူ႔သမီးကိုသူ႔လိုစိတ္မ်ိဳးပဲရွိလိမ့္မယ္လို႔သူထင္ခဲ့တာဟာသူ႔အမွား၊ေလွာင္ပိတ္ခဲ့မိတာ သူ႔အမွား………… တစ္ေန႔…….. က်ေနာ္ေစာင့္ေမ်ာ္ေနတဲ့တစ္ေန႔ေပါ့……… ေဆာင္းဦးႏွင္းစက္ၾကားထဲမွာထြက္ေပၚလာတဲ့ေနေရာင္ျခည္လို လင္းလက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔သူဟာ………က်ေနာ့္ဆီကိုအေျပးအလႊားေရာက္လာခဲ့ပါတယ္……… အဲဒီေနာက္ သူ႔ကို က်ေနာ္….. ခိုးေျပးတယ္… သူ႔အေဖနဲ႔ေ၀းတဲ့ဆီ…….. သူမထင္ထားတဲ့ဆီ………. ဟိုး……ေ၀းေ၀း…က ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ေတာင္တန္းေတြရွိတဲ့ ေနရာတစ္ခုဆီေပါ့…………


(အမွန္တစ္ကယ္ေတာ့ သူဇာပ်ိဳရဲ႔အခန္းမွာတပ္ေပးခဲ့တဲ့ ေ၀ါလ္ေပပါဟာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ဘာနက္မွမလုိပဲႏွစ္ေယာက္တည္းေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ကြန္ယက္တစ္ခုပါ… က်ေနာ္နာမည္မေပးရေသးပါဘူး… အဲဒီကြန္ယက္ကေနပဲ သူတို႔ရဲ႔ နည္းပညာေတြဖ်က္ဆီးနည္း၊ လံုျခံဳဳမႈစနစ္ေတြထိုးေဖာက္နည္းေတြကို က်ေနာ္စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ သင္ေပးခဲ့တာပါ……. က်ေနာ့္မွာက အဲဒီေတာင္တန္းေတြၾကားမွာ က်ေနာ့္အတြက္အဖိုးကအေမြေပးခဲ့တဲ့ အိမ္ရွိၿပီးသားေလ….. အဲဒီအိမ္ကလဲ သူဇာပ်ိဳရဲ႔အိမ္ထက္ မသာရင္ေတာင္မွ မနိမ့္က်ခဲ့ဘူးဆိုတာ သူတို႔သိခဲ့ၾကရင္……………………………………………….. ………………………………………………………………………..က်ေနာ့္ရဲ႔ပိုုင္ဆုိင္မႈဟာ ဘာမွမလုပ္ပဲထုိင္ စားေနရင္ေတာင္မွ သူတို႔နဲ႔တန္းတူေနႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုသူတုိ႔သိခဲ့ရင္……………………………. …………………………………………………………………………)


၀က္ကေလး (၁-၁၁-၂၀၁၀)
(အိုင္တီအတြက္ခံစားသည္………..)