အမွတ္တရတကၠသိုလ္၀င္တန္း

     ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က တပ္မေတာ္ဗိုလ္ေရြးအဖြဲ႔ (OTT) မွာ စိတ္ပညာဆုိင္ရာေမးခြန္း အေမးခံရတုန္းက အခ်ိန္ေလးကို သြားသတိရမိတယ္။ စိတ္ပညာေမးခြန္းဆုိတာလဲ ဘာမွန္းမသိ၊ ဗိုလ္ေလာင္း၀င္ခြင့္ ရဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဆင္ လာခဲ့တာဆိုလို႔ လပခ မွာတုန္းက ၀ယ္ခဲ့တဲ့ အေထြေထြမွတ္စု စာအုပ္တစ္အုပ္၊ စာၾကည့္တုိက္ကေန တစ္ပတ္ငွားလာခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္တင္ေရႊရဲ႕ စိတ္ပညာဆိုင္ရာ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ကၽြန္ေတာ္၀င္ခြင့္ေအာင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အကို တစ္ေယာက္က သူ၀င္ေျဖတုန္းကမွတ္ထားတဲ့ မွတ္စုဗလာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္၊ အဲဒါပဲပါခဲ့တာ။ က်ဴရွင္ဆုိတာ ၾကားေတာ့ၾကားဖူးပါရဲ႕။ ဘာေတြ သင္မွန္းလဲမသိ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆုိတာ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္က အကုိတစ္ေယာက္ရဲ႕ သင္ျပမႈတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ ေလ့လာထားသင့္တာေလးေတြ ကိုေတာ့ ေလာ့လာထားခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။

     အဲဒီလုိနဲ႔ ဗိုလ္ေရြး စ၀င္ကတည္းက စစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုစံမ်ိဳး အသြင္းခံထား ရတဲ့ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေတြက ၃ရက္ေလာက္ကိုေတာင္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ၾကာတယ္လို႔ခံစားမိေနပါၿပီ။ ၄ရက္ေျမာက္ေန႔မွာပဲ စိတ္ပညာနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ဗိုလ္မွဴးႀကီးတစ္ဦးက ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္း၀င္ၿပီးလူေတြ႔ေျဖရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ေမးခြန္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း အကုန္ေျဖပစ္လုိက္ ပါတယ္။   ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းတစ္ခုေမးတယ္။

          “ ဗိုလ္ေလာင္း ဘ၀မွာ ငိုစရာေရာ၊ ရယ္စရာပါ တစ္ထပ္တည္းႀကံဳတဲ့အခ်ိန္

             ရွိခဲ့ဖူးလား”

          အဲသလိုေမးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၂၀၀၃  ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ အခ်ိန္ ကိုျပန္သြားသတိရမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ “ရွိဖူးပါတယ္” လို႔ေျဖၿပီး အဲဒီအေၾကာင္းအရာကုိ ဆက္ေျပာျပ လိုက္တယ္။ ျဖစ္ပုံက -

          ၂၀၀၂-၂၀၀၃ ပညာသင္ႏွစ္ရဲ ႔တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႔- အဲဒီေန႔က  ကၽြန္ေတာ္ေအင္စာရင္း မၾကည့္မိခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေအာင္မယ္ဆုိတာ ကိုေသခ်ာေနခဲ့ တာ။(ေျဖႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဘာသာေလးေတြကုိ ဂုဏ္ထူးေတာင္ မွန္းခဲ့မိေသး) အိမ္ကေန စက္ဘီးေလး စီးၿပီးေက်ာင္းကို ထြက္လာခဲ့တယ္။

          ေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ့ လူေတြကေအာင္စာရင္းကပ္ထားတဲ့ဘုတ္မွာ ျပည့္ေနၿပီ။ အကုန္တိုးေ၀ွ႔ ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရင္ေတြကခုန္ေနၿပီ… သူမ်ားေတြလိုမတက္ ခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈရလာဒ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လွၿပီေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လူအုပ္ထဲကုိတုိး… ဘုတ္မွာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာရြက္က ၁၀ ရြက္ေလာက္ပဲရွိ မယ္။ အေပၚဆံုးကေန အလယ္ေလာက္ထိကုိ ၾကည့္မိတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မပါေသးဘူး။ ခံုနံပါတ္အစဥ္လိုက္ ရိုက္ထားတာဆုိေတာ့… ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္က ေအာက္ဆံုးေလာက္မွာ ရွိေလာက္မယ္ဆုိၿပီး ေအာက္ဆံုးက စာရြက္ကိုၾကည့္ေတာ့ မရမ -၁၁၂၅ နဲ႔ ဆံုးေနတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္ထပ္စာရြက္ရွိလိုရွိျငားထပ္ရွာေသးတယ္။ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အဲဒီခံုနံပါတ္ေအာက္ကလူေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ခံုနံပါတ္က မရမ - ၁၁၃၆   ေလ။  ေသခ်ာေအာင္လို႔ တစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ ဘုတ္အေသးတစ္ခုကို သြားၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ကပ္ထားတာက ေဘာဂနဲ႔ ၀ိဇၨာတြဲေတြ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ လႈိက္ကနဲ… ျဖစ္သြားတယ္။ ေျခေတြ၊ လက္ေတြေတာင္ မခိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။  က်လုလုမ်က္ရည္စေတြကုိ ထိန္းၿပီး စက္ဘီးကို အတင္းစီးလို႔ အိမ္ အေရာက္ျပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။

          အိမ္ေရာက္ေတာ့ မ်က္ရည္က လံုး၀ထိန္းလို႔မရေတာ့ဘူး။ တစ္ႏွစ္လံုးႀကိဳးစားခဲ့သမွ်ကုန္ၿပီေပါ့။ အေမတို႔က၀ိုင္းေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့တဲ့အတိုင္းေျဖတယ္။ အဲဒီမွာကၽြန္ေတာ့္အကိုႀကီးကေမးတယ္။ “ေဟ့ေကာင္၊ မင္းေသခ်ာလား” တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လဲေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က်ၿပီေပါ့။ သူကမယံုဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ကိုေအာင္ရမယ္လို႔သူတြက္ထားတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ထက္ သူက ယံုၾကည္ခ်က္ပုိရွိတယ္။ “ ေျပာ… မင္းခံုနံပါတ္” ဆုိၿပီးခံုနံပါတ္ေတာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ဘီးစီးၿပီး 

ေက်ာင္းဘက္ကို နင္းထြက္သြားခဲ့တယ္။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ အေမနဲ႔အေဖကေတာ့ႏွစ္သိမ့္ တာေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္ရွိေသးတယ္။ အားမငယ္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက၀မ္းနည္းမႈကို ဘယ္လိုမွႏွစ္သိမ့္လို႔မရခဲ့ဘူး။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အကို စက္ဘီးန႔ဲျပန္ေရာက္ လာတယ္။ မ်က္ႏွာကၿပံဳးလို႔…။

          “ေခြးေကာင္ (သူကၽြန္ေတာ့္ကုိခ်စ္စႏိုးနဲ႔တစ္ခါတစ္ခါအဲ့သလိုပဲေခၚေလ့ရွိတယ္)

          ေသခ်ာမၾကည့္ဘူး။ ဘုတ္အေသးေလးက ဘုတ္အႀကီးရဲ႕ညာဘက္နားမွာ ဘုတ္

          ေသးေသးေလးရွိတယ္။ ေဘာဂနဲ႔ ၀ိဇၨာ ေတြကပ္ထားတဲ့ဘုတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္နားမွာ။

          မင္းတို႔နာမည္ေတြဘုတ္အႀကီးမွာမဆံ့လို႔ျဖစ္မယ္။ အဲဒီမွာ စာရြက္က ႏွစ္ရြက္ပဲ

          ရွိတယ္။ မင္းခံုနံပါတ္၊ နာမည္၊ အဘနာမည္ အကုန္ပါတယ္။ ”

     ကၽြန္ေတာ္ရင္ခုန္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာမွာလဲ ၿပံဳးရိပ္ကသန္းလာတယ္။ အကုိသြားၾကည့္လာတာ ဆုိေတာ့ ယံုေတာ့နဲနဲယံုတယ္။ ေသခ်ာေအာင္လို႔ အၿပံဳးတစ္၀က္နဲ႔ အကို႔ကိုထပ္ေမးလိုက္တယ္။

          “ ဟီး… ေသခ်ာလို႔လား”

  ကၽြန္ေတာ္မယံုႏိုင္ေသးပါဘူး။ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ အရယ္တစ္၀က္ေႏွာ ၿပီးျပန္ေမး လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အကိုက-

          “သြား.. မင္းမယံုရင္ စက္ဘီးယူၿပီးျပန္သြားၾကည့္” တဲ့

     ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြလည္း အဲဒီေတာ့မွ ရယ္ႏုိင္ၾကပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့စက္ဘီးယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္   ေက်ာင္းကို အေျပးသြားၾကည့္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အကုိေျပာသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေအာင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္က သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အကုန္ေအာင္ ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ ေနလြင္ေအာင္ေတာင္ ၃ ဘာသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာလိုက္တာ။ အိမ္ကို စက္ဘီးတစ္အားစီးၿပီးျပန္ေျပးလာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမတုိ႔ကို “ဟုတ္တယ္။ သားေအာင္တယ္” ဆုိၿပီး စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေျပာ လိုက္ေတာ့ တစ္အိမ္လံုး၀ိုင္းရယ္ၾကပါတယ္။ အေမကေတာ့ ေျပာတယ္။ တုတ္ႀကီး တုိ႔ကေတာ့လုပ္လိုက္ရင္ဒီလုိပဲေဟ့- တဲ့။

          စိတ္ပညာေမးခြန္းေမးတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလုိပဲေျဖေပးလိုက္တယ္။ သူလည္း သေဘာေတြက်လို႔။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငိုရမလို၊ရယ္ရမလို ခံစားခဲ့ရတာပါ။ အခုေတာ့လည္း ျပန္စဥ္းစားရင္ အရာအားလံုး၊ျ ဖတ္သန္းခဲ့ရသမွ် ဘ၀ရဲ႕ဒုကၡေတြက ဟာသတစ္ပုဒ္လိုပါပဲ။

          တစ္ခ်ိန္ကႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ဒုကၡဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဟာသပဲတဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ…

၀က္ကေလး (၂၄-၁၂-၁၂)

တနလၤာေန႔ (၁၅ း ၅၉ )