ရာသက္ပန္ပြဲ

 

“ရာသက္ပန္ပြဲ”

ေအးေတာ့ေအးတယ္... ဒါေပမယ့္ ေျမြေပြး... 

မေန႔ကေတာ့ ယုန္သူငယ္... 

ငါ့မ်က္ႏွာေလးေတာ္ေတာ္ငယ္သြားတယ္

လြယ္လြယ္ေလးမေတြးန႔ဲ... ဘ၀မွာပင္လယ္ေ၀သြားမယ္

ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္... ေလေျပကေရွ႕မွာမေ၀းေတာ့ဘူး

ရဲရဲသာေသာက္လိုက္... အဆိပ္ေတြကငါ့ခြက္ထဲမွာ

ေတာ္ေတာ္ခ်ိဳတာပဲ... ေဟ့... ဒုကၡေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ထပ္ေပး

အရိပ္ခိုပါ... အခက္ခ်ိဳးပါ... ဒါမ်ိဳးကရိုးေနၿပီေလ

ဒီေၾကာင္လား... မေန႔ကမွေခါင္းေလွ်ာ္ေပးထားတာ

တစ္ခါေလွ်ာ္ - ၁၅၀၀ တဲ့

ေျပာၾကပါေစကြာ... အၿမဲတမ္းတည့္ေနရင္ပံုမွန္မဟုတ္ဘူး

ဘာ... ငါ့ကိုနင္းတက္ၾကမလို႔... ဟုတ္လား

တက္ပါေစကြာ... အေညာင္းေျပတယ္

ေဒါက္... ေဒါက္...

- ဘယ္သူလဲ...

- စိတ္ညစ္စရာပါ

- ေစာင့္ပါဦးဗ်ာ

- ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ

- ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြနဲ႔ပါတီလုပ္ေနလို႔

သူထိုင္ေစာင့္ေနရွာတယ္... မထိုင္ခင္ ပါတီပြဲေခါင္းစဥ္ေလးေတာ့

သူဖတ္သင့္တယ္... ေခါင္းစဥ္က... ဘာတဲ့

“ ရာသက္ပန္ပြဲ”

၀က္ (8-10-2012) 

Read More ->>

လူငယ္ဘ၀ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္သား

ငယ္ငယ္တုန္းက ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြၾကည့္ရလို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား/ ေက်ာင္းသူေတြကုိျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းအားက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ရည္မွန္းခ်က္ထားတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ လူငယ္ဘ၀ကိုေတြးရင္းနဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္မက္ မ်ားေတာင္ မက္ခဲ့မိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လြတ္လပ္တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၊ လူငယ္ ဘ၀ေလးကို မျဖတ္သန္းခဲ့ရပါဘူး။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္ ေလွ်ာက္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲက အျပင္တကၠသိုလ္ေတြကို အားက်ခဲ့ေပမယ့္ အေဖေျပာ လိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျပင္တကၠသိုလ္ေတြနဲ႔ ေ၀းရာကိုတြန္းပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။

“ငါ့သား... မင္းခုဆို ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီ၊ မင္းဘ၀ရဲ႕လမ္းေကြ႔တစ္ခုကို ေရာက္ေနၿပီ။ ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ အတြက္ လမ္းေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ မင္းႀကိဳက္တာေရြးခ်ယ္။ ေအး.. မင္းေရြးခ်ယ္ၿပီးၿပီဆုိရင္လည္း အဲဒီ လမ္းကုိ မင္းဘာသာဆက္ေလွ်ာက္၊ အေနာက္ကေန လိုအပ္တာ ေထာက္ပံ့ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သားငယ္ငယ္ တုန္းကလိုေတာ့ အကုန္လိုက္လုပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္လမ္းကိုယ္ေရြးမယ္။ ကုိယ္တုိင္ေလွ်ာက္ရမယ္။”

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စစ္သားလုပ္ရမွာကုိ ၀ါသနာပါခဲ့ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဗြီဒီယိုေတြ ၾကည့္တဲ့အခါ တကၠသိုလ္ေတြေတြ႔ခဲ့တုန္းက တကၠသိုလ္တက္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚခဲ့ေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္း တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ျမင္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာပါရာ စစ္သားလုပ္ဖို႔အတြက္ စစ္တကၠသိုလ္ကို ေလွ်ာက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔... အဲဒီလိုနဲ႔...

၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ(၃) ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဦးလြင္ကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ ဆိုတဲ့ေက်ာင္းႀကီးကို စစ္ပညာေတြအပိုသင္ေပးတဲ့ အျပင္တကၠသိုလ္တစ္ခုလို႔ပဲထင္ခဲ့တယ္။ ေအာက္တပ္ရင္း လို႔ေခၚတဲ့ Under Training (၃) လမွာေတာ့ စစ္ပညာအခ်ိဳ႕သင္ရင္းသိပ္မသိသာေပမယ့္ စီနီယာေတြဆီေရာက္ ၿပီး ေဒါက္ေတြ တင္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ စစ္တကၠသိုလ္ရဲ ႔ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းပံုနဲ႔ အေလ့အထေတြကို ပထမႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုး တစ္၀ႀကီးသင္ယူခဲ့ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမႏွစ္ေတြကို ဒုတိယႏွစ္ေတြက အနီးကပ္ ကြပ္ကဲပါတယ္။ ဒုတိယႏွစ္ကိုေတာ့ တတိယႏွစ္ေတြက ကြပ္ကဲၿပီး တတိယႏွစ္ေတြအားလံုးကိုေတာ့ တပ္ခြဲမွဴး အရာရွိတစ္ဦးနဲ႔ တပ္စုမွဴးအရာရွိတစ္ဦးတို႔က အဆင့္ဆင့္ကြပ္ကဲပါတယ္။ ပထမႏွစ္မွာ ေအာက္သက္ေၾကမွ ေနာင္ ႏွစ္ႀကီးသမားျဖစ္တဲ့အခါမွာ လက္ေအာက္ကိုကြပ္ကဲႏိုင္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ပထမႏွစ္သမားေတြဟာ စီနီယာအဆက္ဆက္ရဲ ႔ ၾကပ္မတ္ကြပ္ကဲမႈကိုအခံရဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့ဗ်ာ။ မနက္ ၅ နာရီကတည္းကထၿပီး စလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြ၊ သင္တန္းေတြဟာ ေနာက္ဆံုး ည ၂၂း၀၀ ထိုးတဲ့အခ်ိန္က်မွ နားရ ပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ညဘက္ကင္းပါတဲ့ရက္ဆုိရင္ ကင္းထေစာင့္ရပါတယ္။ အျပစ္လုပ္မိရင္ အပိုကင္း ေစာင့္ရတာမ်ိဳးပါႀကံဳရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အသက္သာဆံုးအခ်ိန္ေတြဟာ Academic Time လို႔ ေခၚတဲ့ စာေပသင္ၾကားတဲ့အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ အတန္းအားတဲ့အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စကား စျမည္ေျပာခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ စစ္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ပထမႏွစ္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ျဖတ္သန္း ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔သက္တူ၊ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြ အျပင္တကၠသိုလ္မွာ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔၊ ရည္းစားသနာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနၾကမွာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သာ အျပင္တကၠသိုလ္ေတြတက္ခဲ့ရင္ ဘာ၊ ညာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ လူငယ္ဘ၀ရဲ႕လြတ္လပ္မႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဆုိတာကို မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ေတြးၾကည့္ရင္းနဲ႔ လူငယ္ဘ၀ကိုႏွေမ်ာမိေပမယ့္ ကုိယ့္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ကိုယ္ေရြးခဲ့တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနရတဲ့အတြက္ “ေနာင္တ” ေတာ့မရခဲ့ပါဘူး။

စာသင္ႏွစ္ (၃) ႏွစ္တာ ကာလလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အထူးျပဳဘာသာရပ္ေတြ၊ စစ္ပညာေတြ အပတ္တကုတ္သင္ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အပတ္စဥ္အား အမိေျမရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲကုိ တြန္းလႊတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာသင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ စစ္ပညာ အစရွိတဲ့ ပညာေတြကုိ  တပ္ရင္း/တပ္ဖြဲ႔ေတြ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ေတြ႔အသံုးခ်ခြင့္ ရလာပါေတာ့တယ္။ တပ္ရင္း/တပ္ဖြဲ႔ ေတြမွာဆုိတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အသက္ရြယ္တန္းတူ ဆုိတာသိပ္မရွိပါဘူး။ အမ်ားစုက ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ထက္ အသက္အားျဖင့္ေတာ့ ႀကီးတဲ့လူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ထုိသူမ်ားထက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရာထူးအားျဖင့္ ႀကီးသည့္အတြက္ သူတုိ႔သည္ကၽြန္ေတာ္တု႔ိရဲ ႔ ငယ္သားေတြပါပဲ။ ဘုတ္ကို က်ီး ရိုေသသလို၊ က်ီးကိုလဲ ဘုတ္ရိုေသ သကဲ့သို႔ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈျဖင့္ ေနထုိင္ရသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွာ မိမိလက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမည့္ ကိစၥရပ္မ်ားအား အထူးပင္ေရွာင္က်ဥ္ကာ လူႀကီး ဆန္ဆန္ေနထိုင္၊ ျပဳမူ၊ ေျပာဆုိရပါေတာ့တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ လူႀကီးလုပ္ေနရသူ ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကိစၥမ်ား၊ ရပ္ရြာကိစၥမ်ားႏွင့္ ရံုးျပင္ကႏၷား သြားသည့္အခါမ်ားမွာလည္း သက္ဆုိင္ ရာ ရံုး၊ ဌာနဆုိင္ရာ၀န္ထမ္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုိ လူငယ္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ဆက္ဆံျခင္းမ်ိဳးမရွိဘဲ (ရာထူးအရ) လူႀကီးတစ္ေယာက္လိုသာ ဆက္ဆံၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သြားေလရာေန ရာတုိင္းမွာ လူငယ္လိုေနရတာရွားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း တာ၀န္ေတြၾကားကေန ခဏေလာက္ ေဖာက္ထြက္ၿပီး လူငယ္ဆန္ဆန္ ေနၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္ေတြၾကားမွာ ေနခဲ့ရေတာ့ လူငယ္မဆန္တတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။

တပ္၊ ဌာနေတြေျပာင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးေရာက္မွပဲ လုပ္ငန္းတာ၀န္ အနည္းငယ္ေပါ့ပါးသြားတဲ့ အတြက္ အျပင္အရပ္သားသူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ေပါင္းၿပီး သူတို႔နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနရင္း လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ အရသာကို အနည္းငယ္ျမည္းစမ္းခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔အသက္က လူလတ္ပိုင္း ထဲကို ၀င္ေနပါၿပီ။ ၁၈/ ၁၉ အရြယ္ လူငယ္ဘ၀၊ ၂၀/၂၁ အရြယ္ လူငယ္ဘ၀ေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ လြမ္းေမာ မိတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မႏၱေလးေရာက္လာလို႔သာ လူငယ္ဘ၀ရဲ ႔အရသာကို အနည္းအပါးခံစားခြင့္ရခဲ့ တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုထဲက တစ္ခ်ိဳ႕က တုိင္းျပည္တာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ရင္း အသက္ စြန္႔သြားခဲ့သည္လည္းရွိရဲ႕။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ တာ၀န္ကုိ ၂၄ နာရီထမ္းေဆာင္ရင္း ေရွ႕တန္းေရာက္ ေနၾကတယ္ေလ။ အမ်ားစုၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္သားေတြဟာ မိသားစုေတြ၊ ခ်စ္သူေတြတင္မကဘဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈေတြကို စေတးရင္း တုိင္းျပည္ အတြက္ အသက္ကိုေတာင္ ပဓာနမထားဘဲ စြန္႔လႊတ္ထားၾကသူေတြသာလွ်င္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

၀က္ကေလး (7-10-2012)

Read More ->>

သားေကာငး္တို႔ရဲ ႔မိခင္ေျမ (Mother Land) သို႔အမွတ္တရ

အေမေရ... 

ဒီအခ်ိန္ဆို ခ်ယ္ရီေတြပြင့္လို႔ ... အေမ့သားေတြေမြးထုတ္ဖို႔  အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေရာေပါ့...ဘာလိုလိုနဲ႔ ၄၉ ေယာက္ေျမာက္အေမ့သားေတြ ေတာင္ အေမ့ရင္ခြင္နဲ႔ေ၀း... လို႔ သားတို႔ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကုိယ္ ရပ္တည္ခဲ့တာ ဒီႏွစ္ကုန္ရင္ ၆ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ၿပီအေမ... အေမေပးလိုက္တဲ့အသိပညာနဲ႔  အေတြ႔အႀကံဳေပါင္းစပ္ခုေတာ့... သား... ရင့္က်က္သင့္သေလာက္ ရင့္က်က္ခဲ့ၿပီအေမ... အေမ ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ သားေတြအတြက္ အေမ့မွာဂုဏ္ယူစရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသလို ၀မ္းနညး္စရာ သတင္းေတြလဲ အေမၾကားမွာပါ... အေမ့စကားကုိနားေထာင္၊ အေမေပးတဲ့ပညာနဲ႔သားတို႔ တုိင္းျပည္ကို ကာကြယ္ေပးေနပါတယ္အေမ... ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေျပာၾကတယ္အေမ...က်ည္ဆံ တစ္ေတာင့္က ထမင္းတစ္နပ္တန္ဖိုးရွိတယ္တဲ့... အဲဒီလိုျဖဳန္းတီးမႈေတြမျဖစ္ေအာင္စစ္ပြဲေတြရပ္ပါတဲ့... ေမးၾကည့္ပါ အေမ... ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအရသာကို စစ္သားေတြေလာက္ မက္ေမာတဲ့လူရွိပါဦးမလား...သူတို႔က ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေတာင္းဆိုၾကရတာပါ... သူတို႔ေအးခ်မ္းဖို႔အတြက္သားတို႔က ထမင္းတစ္နပ္စာ က်ည္ဆံနဲ႔ရင္းၿပီးေတာင္းဆုိေနရတာပါ သူတို႔ေျပာတဲ့ထမင္းတစ္နပ္စာေလးေၾကာင့္ အသက္နဲ႔ခႏၶာ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတဲ့ သားတုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြမွအမ်ားႀကီးပါအေမ... ဒါေတြကိုသူ  တို႔သိႏိုင္ပါ့မလား... ငယ္ငယ္တုန္းကလို (၁) အသင့္ျပင္ (၂) က်ည္ဆံထည့္ (၃) ေမာင္းခ်ိန္ (၄) ၀ပ္ (၅) ပစ္ႏုိင္ၿပီ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစားေနတာ မဟုတ္ပါဘူး အေမ... တစ္ခ်ိဳ ႔ကေျပာတယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔က ထိုးစစ္ဆင္ ေနတာတဲ့... တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လာတာ ရိကၡာပို႔ဖို႔ပါ... ၾကားထဲက မုိင္းဆြဲ၊ တုိက္ပြဲ ရွည္ေအာင္ လုပ္ေနတာက သူတို႔ေတြရယ္ပါ... သားမွာလဲ အသက္နဲ႔ပါအေမ... ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တာဟာ ပန္းနဲ႔ေပါက္တာ မဟုတ္သလို မိုင္းဆြဲတာဟာ ပူေပါင္းေဖာက္တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ၿငိမ္ခံေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးအေမ... အေမ့သားေတြရဲ ႔ သတၱိကုိအေမသိမွာပါ... တုိင္းျပည္အတြက္ သားတို႔အသက္ေတြ ေသခ်င္ေသပါေစ အေမ သားတို႔ဂရုမစိုက္ပါဘူး... ဒါေပမယ့္ အဖ်က္သမားေတြသတ္တိုင္းေတာ့  သားတို႔ၿငိမ္မခံႏုိင္ဘူး အေမ... စိတ္ခ်ပါအေမ... သားတို႔မတရားမလုပ္ပါဘူး... မတရားလုပ္ရင္လဲ ၿငိမ္ခံ မေနပါဘူး အေမ့သားေတြထဲက စုန္းျပဴးတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ အေမ ရင္နာခဲ့ရေပမယ့္ သားတို႔အတြက္နဲ႔ အေမဂုဏ္တက္ ေစရမယ္အေမ... ေနာက္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့သားေကာင္းရတနာေတြကုိ ဆက္ၿပီး ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ပါေစ လို႔လဲ... သား ဆႏၵျပဳပါတယ္အေမ...

(၄၉) ေယာက္ေျမာက္သားတစ္ေယာက္

၀က္ကေလး (6-10-2012) 

Read More ->>

Facebook က ခိုင္းေသာ ကၽြန္ေတာ္

ပေလာက္ !

          ေရစက္ကေလးတစ္စက္ က်လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္... အဲဒီအသံေလးကုိၾကားလိုက္ရေတာ့ ထ, ခုန္မတတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခရမ္းခ်ဥ္ပင္စိုက္လို႔ရေတာ့မယ္ေလ... ၿပီးရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့ လုပ္မယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့ ၿပီးသြားရင္ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္တစ္ခုၿပီးေတာ့မွာေပါ့... ဒါၿပီးရင္ ၈ နာရီခံ အပင္ေတြစိုက္ရမယ္။ ၈ နာရီခံ အပင္ေတြအျပင္ Vanilla ပါစိုက္ရမယ္။ သူက 5000 တန္ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္လို႔ ရတယ္ေလ...။ ၿပီးရင္ ဆိတ္နဲ႔ၾကက္ေတြကိုအစာေကၽြးရမယ္။ ၾကက္ဥနဲ႔ ႏို႔နဲ႔ရမွ မုန္႔ဖုတ္တဲ့ေနရာမွာ အဆင္ေျပဦးမွာေလ။ 

  ဒီအလုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး (စိတ္ကိုကပါေနလို႔)။ ဒါေပမယ့္  Marie က ခိုင္းတယ္ဗ်။ သူခိုင္းတဲ့ ပေရာဂ်က္ေလးေတြလုပ္ရတာ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လဲေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလက်ေတာ့ နဲနဲစိတ္ရႈပ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ Walter ခိုင္းတာေတြပါထပ္လုပ္ရတယ္ေလ။ ဆိတ္ကေလး ၀ယ္ပါဦးဆုိလဲ၀ယ္ရ။ ၾကက္ကေလး၀ယ္ဆုိလဲ၀ယ္ရနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ဒီထဲကေနေခါင္းထြက္တဲ့  အခ်ိန္ဆိုတာ ည ၁ နာရီ ေက်ာ္ေနတတ္တယ္။ 

Facebook က ဂိမ္းေတြကိုကၽြန္ေတာ္မေဆာ့ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ခု Farm Ville 2 ေပၚလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ကကစားခဲ့တဲ့ Farm Ville ကုိသြားသတိရမိတယ္။ အစတုန္းက အတူတူပဲလို႔ထင္တာ။ သူမ်ားကစားတာေတြ႔မွ FV2 ကတစ္မူထူးျခားမွန္းသိခဲ့ရတယ္။ မကစားေတာ့ဘူးလို႔ ေနခဲ့ေပမယ့္ သူမ်ားကစားတာျမင္ေတာ့ ၀က္ကေလးတို႔မေနႏိုင္ျပန္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ FV2 Request ေလးကို ႏိွပ္လိုက္မိရာက စခဲ့ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ စစခ်င္းမွာ Marie ကျမင္းနဲ႔ေရာက္လာၿပီး အပင္စိုက္နည္း၊ တိရစၦာန္ႀကီးထြားေအာင္လုပ္နည္း၊ အစာေကၽြးနည္း အစရွိသျဖင့္သင္ျပေပးတာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့သူကျပန္သြားတယ္။ ကိုယ္ကဆက္ကစားေပါ့။ အစပိုင္း Level ေတြမွာေတာ့ အပင္စိုက္လိုက္၊ ေရာင္းလိုက္၊ အေကာင္ေလးေတြကို အစာေကၽြးလိုက္နဲ႔ ေနခဲ့ေပမယ့္ Level ျမင့္လာတာနဲ႔အမွ် Farm ကုိ ခ်ဲ႕ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မုန္႔ေတြဖုတ္ရတယ္။ မလုပ္မေနရျဖစ္ေအာင္လည္း Marie ကခိုင္းတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ FV2 ထဲေခါင္းနစ္ေနခဲ့တာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိေရာေပါ့။

FV2 မွာ ဒုကၡအေရာက္ဆံုးက “ေရ” ပါပဲ။ ေရ ေလးတစ္စက္ရဖို႔ ၃ မိနစ္ေစာင့္ရပါတယ္။ ေရတစ္စက္နဲ႔လယ္တစ္ကြက္ျဖန္းၿပီး အပင္စိုက္ရင္း Level တက္ေအာင္လုပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေရကို ေစာင့္ရင္း၊ အပင္စိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ ညကနက္နက္သြားပါတယ္။ ဂိမ္းဆိုတာမ်ိဳးကလဲ မူးယစ္ေဆးလိုပဲ။ အစမလုပ္လိုက္နဲ႔။ ၿပီးရင္စြဲသြားေရာ။ ျဖတ္ဖို႔ခက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွ သံုးတတ္သူေတြအတြက္ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ေန႔တုိင္းတက္ျဖစ္ေနတဲ့လူေတြအတြက္က်ေတာ့ ေရာဂါတစ္ခုလိုပဲ။ 

               အမတစ္ေယာက္က သူ႔ Wall ေပၚမွာတင္ထားတာဖတ္ဖူးတယ္။ “ကြန္ပ်ဴတာကိုခိုင္းေသာသူသာ ျဖစ္ပါေစ၊ ကြန္ပ်ဴတာက ခိုင္းေသာသူမျဖစ္ပါေစနဲ႔” တဲ့။ သူ႔စကားေလးကမွန္တယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရးဖူးတယ္။ “ ကြန္ပ်ဴတာကခိုင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ Facebook ကခိုင္းေနတာပါ” လို႔။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကြန္ပ်ဴတာေရွ ႔ေရာက္တာနဲ႔ FV2 ကို၀င္တယ္။ အပင္စိုက္တယ္။ FB မွာစာဖတ္တယ္။ Like ေတြ , Comment ေတြ ၊ Status ေတြနဲ႔တင္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ေတြဆက္လုပ္ပါတယ္။ အဓိကနဲ႔သာမညကို ကၽြန္ေတာ္ခြဲႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့အလုပ္က ဒုတိယျဖစ္ၿပီး Facebook သည္သာ ပထမ ျဖစ္လို႔လာပါေတာ့တယ္။ ဒီပံုစံအတုိင္းသာဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလုပ္မွာ အေျခအေနကသိပ္မဟန္ေလာက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ Facebook ကုိတတ္ႏိုင္သမွ် ျဖတ္ဖို႔အတြက္ ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့တယ္။ တံုးတိႀကီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မျဖတ္ႏုိင္။ အရက္သမား၊ ေဆးလိပ္သမားမ်ား ေဆးလိပ္ျဖတ္သလို တစ္ျဖည္းျဖည္းျဖတ္ရပါေတာ့မယ္။ 

               ကၽြန္ေတာ္ေဆးလိပ္ေတာင္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ...။ ယခု Facebook သည္ေဆးလိပ္ေလာက္ေတာ့ ျဖတ္ရခက္မည္ဟုကၽြန္ေတာ္မထင္ပါေခ်။ ဒီစာေရးၿပီးတာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေတာ့မည္။ Facebook ကုိ ေတာ္သင့္ရံုသာသံုးေတာ့မည္။ ပထမဆံုးအေနႏွင့္ Farm Ville 2 ကိုအရင္ဆံုးျဖတ္ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ ၿပီးသည့္သကာလ... ကြန္ပ်ဴတာတြင္တပ္ဆင္ထားေသာ Sound Box ေလးမွ အသံေလးတစ္သံၾကားလိုက္ ရသည္။ 

ပေလာက္ !


၀က္ကေလး(10-6-2012)

Read More ->>