ဒါလည္းပဲၿပီးသြားမွာပါ (သို႔) ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း

ကၽြန္ေတာ္ န၀မတန္းႏွစ္က... ေက်ာင္းမွာဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကခ်စ္ၾကတယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စုက အတန္းပိုင္ဆရာမ ေတြ အခန္းကုိလာရင္ ဆရာမရဲ ႔ျခင္းေတာင္း၊ စာအုပ္ေတြကိုကူသယ္ေပးၾကတယ္။ “ဖား” တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။

ကုိယ့္ရဲ ႔အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ေက်းဇူးရွင္ဆရာသမားေတြအတြက္ “လာမူႀကိဳဆီး” လုပ္ေပးတာပါ။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔... ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိေခၚတယ္ (ကၽြန္ေတာ္က န၀မတန္း D ကပါ။ အတန္းပိုင္ ၂ ေယာက္ရွိပါတယ္။)။ ၿပီးေတာ့... 

“ သား... မွန္မွန္ေျပာ။ ပိုက္ဆံ ၆၀၀၀ ယူထားေသးလား” တဲ့

“ သားမယူပါဘူးဆရာမ ” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ 

အဲဒီေန႔က စ လို႔ ဆရာမရဲ ႔ဆြဲျခင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုလံုး၀ အထိမခံေတာ့ပါဘူး။ က်န္တဲ့အတန္းပိုင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့

ကုိဘာမွမေျပာပါဘူး။ အရင္အတိုင္းပါပဲ။ အစပိုင္း ၁ရက္၊ ၂ ရက္ေလာက္ထိ ကၽြန္ေတာ္မရိပ္မိေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွသိရတယ္။ ဆရာမရဲ ႔ဆြဲျခင္းထဲထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေပ်ာက္သြားလို႔ပါတဲ့။ ဒါဆိုအဓိက သံသယရွိသူ(တရားခံဟုထင္သူ) က ကၽြန္ေတာ္ပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မရွင္းျပတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ရွင္းျပလို႔လဲမရႏိုင္ေလာက္ဘူးေလ။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိလံုး၀စကားအေျပာမခံေတာ့တာကုိး။ က်န္တဲ့တစ္ျခားဆရာမ ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိအရင္အတိုင္းပဲဆက္ဆံၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိတ္ၿပီးငိုခဲ့ရတယ္။ ရွင္းျပခြင့္မရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ ဘ၀။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ စာရိတၱကုိ ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။ အဲဒီတုန္းကကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေတာ္ေတာ္ ဆင္းရဲတယ္ေလ (ခုလဲသိပ္မထူးပါ ဘူး)။ သူမ်ားေတြသံုးၾကျဖဳန္းၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္မုန္႔စားဖို႔အႏိုင္ႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္အဲဒီတုန္းက ဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ ကုိသတိထားမိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာစိစာကံုးနဲ႔ကဗ်ာမွာဆုခဏခဏရခဲ့လို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ္လို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကဗ်ာစပ္နည္းသင္ေပးခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔အေဖေတာ္လို႔ပါ။ 

ကၽြန္ေတာ္က ခံစားလြယ္တယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္သူမ်ားကုိဖြင့္ေျပာတာရွားတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းပဲခံစားတတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက လည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ၿပီးငိုခဲ့ရပါတယ္။ ခဏခဏပဲ။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔စိတ္ ထဲမွာယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဆရာမတစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ့္စာရိတၱကုိသိလာမွာပါဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြ ခံစားေနရတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ထုိင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေနလြင္ေအာင္ (ယခုေတာ့ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီး ဘယ္မွာတာ၀န္က်ေနလဲမသိ) တစ္ေယာက္ပဲသိတယ္။ သူကေတာ့ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလေနရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ သခ်ာၤအတြက္ၿပိဳင္တယ္။ စိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ ႔အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။ (ေက်းဇူးပါသူငယ္ခ်င္း)။ အဲဒီလုိနဲ႔န၀မတန္းကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

တကၠသိုလ္၀င္တန္းတက္မယ့္ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ဖြိဳက္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုက္ဖြိဳက္မျဖစ္ခင္ ေမေမက အစာအိမ္ျဖစ္ၿပီး အိပ္ယာထဲလဲေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔အကိုႀကီးကဒုတိယႏွစ္၊ အငယ္ေလးက ေလးတန္း၊ အငယ္ဆံုးညီမေလးက ၂ ႏွစ္သမီးပဲရွိေသး တယ္။ အိမ္ရဲ ႔စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္းရုန္းကန္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ခဲ့ၾက ေတာ့ ေဖေဖအလုပ္ပ်က္တယ္။ မိသားစုကုိျပဳစုရတာနဲ႔တင္ေဖေဖအလုပ္မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အိမ္မွာရွိတာေလးေရာင္းခ်ၿပီး ေဆးကုခဲ့ၾက ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ရက္ေရာက္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ 

ကၽြန္ေတာ့္ကုိေက်ာင္းအပ္ၿပီးေတာ့ အိမ္က က်ဴရွင္မထားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အစတုန္းကေတာ့ က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုထားမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကတာပါ။ မထင္မွတ္ဘဲက်န္းမာေရးအတြက္နဲ႔ ေမေမတို႔ရဲ ႔ရည္မွန္းခ်က္ကအရာမထင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလုိနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ၿပီး တစ္လခန္႔အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံ့ခိုင္ေရးကဖြင့္တဲ့ပညာဒါနေက်ာင္း(က်ဴရွင္ေပါ့ဗ်ာ) မွာ တစ္လ ၈၀၀ နဲ႔ တက္ခဲ့ရပါတယ္။ လာသင္ ေပးတဲ့ဆရာေတြက (ပိုက္ဆံမရေပမယ့္) ေစတနာနဲ႔သင္ေပးၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ေတြတုန္းက ေက်ာင္းက အပ္ထားၿပီး မတက္လို႔လဲရတယ္ဗ်။ ဆယ္တန္းေတြကိုေျပာပါတယ္။ (ခုေတာ့ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မျပည့္ရင္ စာေမးပြဲေျဖလို႔မရေတာ့ဘူး)။ အဲဒီတုန္းက လပတ္စာေမးပြဲသာပံုမွန္လာေျဖ၊ ေက်ာင္းမတက္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ 

ေက်ာင္းအပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒႆမတန္း (D) မွာဗ်။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ (E) ခန္းကိုေရာက္သြားတယ္။ န၀မတန္း တုန္းက အတန္းပိုင္က လူခ်ိန္းလိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကပ်က္စီးမသြား ပါဘူး။ ဆရာမတစ္ေန႔သိလာမွာပါလို႔ပဲစိတ္ထဲကအၿမဲဆႏၵျပဳမိပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း ေက်ာင္းလာတက္တာဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အျပင္ တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္း ေလးငါးေယာက္ေလာက္ပဲရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ရက္ေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔အတန္းပိုင္ (၂)ေယာက္က တစ္ေယာက္က ဇီ၀ေဗဒ ကိုသင္ေပးတယ္။ တစ္ေယာက္က ျမန္မာစာ။ ခုအဲဒီျမန္မာစာဆရာမ မရွိေတာ့ပါဘူး။ မႏွစ္ကပဲ ဆံုးသြားပါတယ္(ဆရာမေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ)။ န၀မတန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔အတန္းပုိင္ဆရာမျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့(အျခားတစ္ေယာက္ ) က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္နဲ႔ အားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သခ်ာၤသင္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေက်ာင္းမွာ ၃ ဘာသာ သင္လို႔ရၿပီေပါ့။ က်န္တာကိုက်ဴရွင္မွာေလ့က်င့္၊ မသိတာရွိရင္ ေက်ာင္းမွာ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ဆရာ/ဆရာမေတြကို လိုက္ေမးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေန ခဲ့ရင္း၊ ႏွစ္၀က္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအထင္လြဲေနတဲ့ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေခၚအေျပာလုပ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာ လိုက္တာမွ မ်က္ရည္ေတာင္က်ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီဆရာမကပါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရူပေဗဒဘာသာရပ္ကုိသင္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၄ ဘာသာအဆင္ေျပၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရွင္ကေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ဴရွင္မွာက (ပညာဒါနေက်ာင္းဆိုေတာ့) လူမ်ားၿပီး ဘာသာရပ္အစံုသင္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းမွာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ေလးငါးေယာက္ကို ဆရာမေတြက ၀ိုင္းသင္ေပးေတာ့ သီးသန္႔၀ိုင္းတစ္ခုလိုျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ 

၂၀၀၃ မတ္လမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ ႔ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးကိုစတင္ေကြ ႔ရပါေတာ့တယ္။ ဘာသာရပ္ ၆ ခုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္အပိုင္ဆံုးဘာ သာရပ္ဟာ ရူပေဗဒလို႔ေတာင္ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဂုဏ္ထူးထြက္ဖို႔အထိေတာင္မွန္းခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ထူးတစ္ခုမွမပါ ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္လမ္းကုိ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုထိလဲအဲဒီလမ္းေပၚ မွာေလွ်ာက္ေနဆဲပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိသင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ဆရာ/ဆရာမေတြကိုလဲ ေက်ာင္းဘက္ေရာက္တိုင္း၀င္ၿပီးႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ 

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ ခုခ်ိန္ထိ အထင္လြဲမႈေပါင္းမ်ားစြာကိုႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္အဲဒီတစ္ႀကိမ္သာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ၀မ္းနည္းခဲ့ရဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္မႈရွိလာလို႔ပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲစိတ္ပ်က္စရာေတြ၊ အားငယ္စရာေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ ဖိအားေတြ မ်ားေနေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းတည္းကိုပဲလက္ကိုင္ထားပါတယ္။ အဲဒီစကားက-

“ This, too, will pass ” ၊ “ ဒါလည္းဘဲၿပီးသြားမွာပါ” တဲ့။

(ၿပီးဆံုးသြားတာခ်င္းတူေပမယ့္၊ ရလာဒ္ခ်င္းမတူၾကပါဘူး။ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့ ရလာဒ္ကို ရေအာင္ယူႏုိင္ဖို႔ ေတာ့အေရးႀကီးပါတယ္။)

အထင္လြဲမႈဆိုတာျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲခဏခဏအထင္လြဲခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္အဲဒီတုန္းကေတာ့ ခံစားခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ယခုဒီစာကိုေရးတာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ဆရာမကုိအျပစ္ျမင္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ဆရာ/ ဆရာမေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္အထင္လြဲခံရတုိင္းအဲဒါေလး ကုိျပန္ၿပီး ေတြးမိေနလို႔ခ်ေရးလိုက္မိတာပါ။ အမွားပါရင္ခြင့္လႊတ္ပါ။

(ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမြးဖြားေပးခဲ့သည့္ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးခဲ့သည့္ဆရာ/ဆရာမမ်ားအား ရွိခိုးကန္ေတာ့လွ်က္)
၀က္ကေလး(19-8-2012)